*DISCLAIMER: Στο παρόν κείμενο γίνεται αναφορά σε θρησκευτικά θέματα και χρησιμοποιούνται λέξεις με θρησκευτική έννοια. Το εν λόγω κείμενο δεν έχει σκοπό να προσβάλει τη θρησκεία και την πίστη κανενός/καμίας.*
Όταν ήμουν παιδάκι η εκκλησία δεν ήταν το καλύτερό μου. Το γεγονός πως έπρεπε να σηκώνομαι πολύ νωρίς το πρωί ή όταν επρόκειτο να κοινωνήσω ο κανόνας που μου "απαγόρευε" να καταναλώνω το οτιδήποτε πριν τη Θεία Κοινωνία, με εξόργιζαν στο μέγιστο βαθμό. Εντός του ναού δε, αδυνατούσα όπως είναι λογικό να κατανοήσω όλα όσα ψάλλονταν. Ακόμα και το "Πάτερ ημών" ήταν μια προσευχή που δεν αντιλαμβανόμουν επακριβώς σε τι αναφερόταν.
Όλα αυτά με οδήγησαν κάποια στιγμή μεγαλώνοντας και "πατώντας" τα πρώτα χρόνια της εφηβείας να αμφισβητήσω το οτιδήποτε εκκλησιαστικό. Ποτέ όμως δεν αμφισβήτησα το οτιδήποτε Χριστιανικό, μόνο όλα όσα μου φαίνονταν παράλογα και ανθρωπίνως δημιουργημένα και ενταγμένα σε κανονισμούς, απαγορεύσεις, αυστηρές και αμετάκλητες απόψεις. Για να μιλήσω ανοιχτά και ελεύθερα, αμφισβήτησα αυτά που έλεγε η Εκκλησία και ορισμένοι εκπρόσωποί της.
Έπαψα να πηγαίνω εκκλησία, να προσεύχομαι, να κοινωνώ και όλα τα συναφή. Το γεγονός, όμως, πως δεν έπαψα να πιστεύω με έκανε να διαβάσω, να "δω", να "ακούσω" και να "νιώσω" το πραγματικό νόημα της πίστης και συγκεκριμένα του Χριστιανισμού.
Δευτέρα γυμνασίου ήταν η πρώτη φορά που επέστρεψα μέσα στον οίκο του Θεού. Πολύ ταπεινά, ντροπαλά και φοβισμένη, κυρίως από το αν θα έκανα ή θα έλεγα κάτι λάθος και όλοι εκείνοι οι "καλοί και πιστοί Χριστιανοί" θα με αντιμετώπιζαν με κουτσομπολιό, αυτό της κλειστής κοινωνίας, της μικρής γειτονιάς. Με σκυμμένο το κεφάλι, λοιπόν, θυμάμαι έκανα όλα τα "υποχρεωτικά" βήματα που "πρέπει" να γίνονται με την είσοδό μας σε έναν ναό, ξέρεις, να ανάψω το κεράκι, να προσκυνήσω και τα λοιπά, ανέβηκα στον γυναικωνίτη, θεωρώντας πως εκεί θα ήμουν πιο απόμερα και ήσυχα. Εκεί, βρήκα αυτή τη θέση που μέχρι και σήμερα αποτελεί την πρώτη μου επιλογή. Ψηλά να τα βλέπω και να τα ακούω όλα, σχεδόν μακριά από όλους, αλλά λίγο πιο κοντά στο Θεό, σε μια γωνιά που τα κουτσομπολιά και η φασαρία με αφήνει να διαβάζω και να ακούω το λόγο του Θεού απερίσπαστη, να κάνω το σταυρό μου όποτε εγώ το θέλω και το νιώθω κι όχι όταν "πρέπει".
Ήταν Μεγάλη Δευτέρα. Η μέρα που πίστεψα αληθινά και με τη θέλησή μου. Χωρίς πρέπει, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Ήταν Μεγάλη Δευτέρα όταν γνώρισα τον αληθινό Θεό, το Θεό της Αγάπης. Όταν κατάλαβα όλα όσα διαβάζονται. Ήταν Μεγάλη Δευτέρα όταν υποσχέθηκα στον εαυτό μου και σε Εκείνον πως εφεξής, ακόμα κι αν δεν καταφέρνω να βρεθώ στην εκκλησία όλη την υπόλοιπη χρονιά, τότε σίγουρα θα είμαι παρούσα στην Εβδομάδα των Παθών.
Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αυτή που μου έμαθε τι κρύβεται πίσω από την πίστη ενός Χριστιανού. Η Μεγάλη Εβδομάδα με έκανε να αγαπήσω και την Εκκλησία και να βρίσκω τη σύνδεση ανάμεσα στα λόγια της Εκκλησίας και στα λόγια της Θρησκείας, αποκλείοντας έτσι το οτιδήποτε λέγεται αυθαίρετα από κάποιον εκπρόσωπο της εκκλησίας, δίχως να βασίζεται σε κάποιο γραπτό της Θρησκείας.
Η Μεγάλη Εβδομάδα μου έδωσε τη δύναμη να πιστεύω με τον τρόπο της καρδιάς μου, να αμφισβητώ ακόμα και σήμερα, γιατί έτσι έρχομαι πιο κοντά στην αληθινή πίστη, μα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μου έδωσε τη δυνατότητα να στέκομαι μπροστά σε ένα πλήθος "καλών και πιστών Χριστιανών" ξέροντας πως ακόμα κι αν με αποκαλέσουν άπιστη, επειδή δεν πιστεύω με τον τρόπο που αυτοί έμαθαν να πιστεύουν, εμένα αυτό δε θα με αγγίξει, γιατί Αυτός που πρέπει να γνωρίζει ότι πιστεύω, το γνωρίζει πριν από όλους τους άλλους. Κι αυτό είναι αρκετό.
«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Μτ. 7, 1-5).
(μετάφραση στη νέα ελληνική) «Μην κατακρίνεται για να μην κατακριθείτε, γιατί με όποιο τρόπο κρίνεται μ’ αυτόν θα κριθείτε και μ’ όποιο μέτρο μετράτε μ’ αυτό θα μετρηθείτε κι εσείς. Γιατί βλέπεις το αγκαθάκι μέσα στο μάτι του αδελφού και δε νοιώθεις το δοκάρι που έχεις μέσα στο δικό σου μάτι; Ή πως θα πεις στον αδελφό σου: «Άσε με να σου βγάλω το αγκάθι από το μάτι σου», ενώ φαίνεται το δοκάρι μέσα στο δικό σου μάτι; Υποκριτή βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις και το αγκάθι από το μάτι του αδελφού σου.»
Για εμένα, λοιπόν, η Μεγάλη Εβδομάδα είναι όλη μου η πίστη, σημαίνει τα πάντα για τον τρόπο και το λόγο που πιστεύω. Πέρυσι, λόγω του πρώτου κύματος της πανδημίας, ο covid έκλεισε τις πόρτες των εκκλησιών, αλλά καταφέραμε να φτιάξουμε τις δικές μας κατ' οίκον εκκλησίες. Χθες, ωστόσο, Κυριακή των Βαϊων, βρέθηκα πάλι στην αγαπημένη μου θέση μέσα στην εκκλησία, με το βιβλιαράκι στο χέρι, το οποίο από τα πολλά χρόνια χρήσης έχει γεμίσει με κερί που έχει στάξει όλες αυτές τις Μεγάλες Πέμπτες, τις περιφορές του Επιταφίου και εννοείται τις Αναστάσεις, στο οποίο σε μια σελίδα της ακολουθίας της Μεγάλης Παρασκευής έχει κολλήσει ένα φυλλαράκι από λουλούδι έχει και σε κάποιες άλλες μυρίζει μύρο, ενώ ολόκληρο μυρίζει λιβάνι. Η δια ζώσης εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας δεν συγκρίνεται με τίποτα. Μπορώ να δηλώσω πως μου έλειψε πολύ.
Ξέρω, πως στην Ελλάδα γενικά υπάρχει η πεποίθηση ότι όποιος αναφέρεται συχνά στην πίστη του ή μιλάει πολύ για τη θρησκεία που πιστεύει, το κάνει απλώς για να δειχθεί και στην ουσία δεν πιστεύει αληθινά. Εγώ έχω διαφορετική πεποίθηση. Όταν πιστεύεις σε κάτι ή σε κάποιον, αν πιστεύεις αληθινά δεν υπάρχει λόγος να το κρύβεις. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην ανεξιθρησκεία του επιτρέπει να μιλά ελεύθερα για την πίστη και τη θρησκεία του, πάντα επιδεικνύοντας σεβασμό στην πίστη και τη θρησκεία των υπολοίπων, πόσο μάλλον στον τρόπο και τον βαθμό που κάποιος πιστεύει.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, είναι η πιο όμορφη και ευλογημένη εβδομάδα του χρόνου και δεν διστάζω να το δηλώσω δημόσια. Καταλαβαίνω πως πολλοί ίσως να το κρίνουν αυτό, αλλά ξέρω επίσης πως έχω περάσει κι εγώ από το στάδιο που δεν άντεχα να ακούω για την πίστη κάποιου άλλου. Γρήγορα κατάλαβα, όμως, πως αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα, γιατί δεν τα είχα βρει με τον εαυτό μου και δεν είχα ανακαλύψει το νόημα της πίστης και της θρησκείας. Επομένως, δεν με ενοχλεί να το κρίνει κάποιος αυτό, γιατί προτιμώ να βοηθήσω κάποιον να βρει το δρόμο του, παρά να έρθω σε αντιπαράθεση για ένα θέμα άκρως προσωπικό, όπως το ζήτημα της πίστης.
Κατά τη διάρκειά αυτών των επτά ημερών, εγώ παίρνω δύναμη, επιβεβαιώνω την πίστη μου και αγαπώ ακόμα περισσότερο την απόφαση να πιστέψω αληθινά και εκούσια, χωρίς να βασιστώ στα "πρέπει". Αυτές οι επτά ημέρες επιβεβαιώνουν το γεγονός πως ο Ιησούς Χριστός σήκωσε στην πλάτη του όλα τα βάρη και τις αμαρτίες του κόσμου για να ζούμε εμείς καλύτερα. Ο δικός Του Γολγοθάς, συμπεριελάμβανε και τον Γολγοθά κάθε ανθρώπου. Η Μεγάλη Εβδομάδα μας διαβεβαιώνει πως ο Χριστός πορεύεται δίπλα μας και μας κρατά το χέρι για να νιώθουμε και να είμαστε δυνατοί. Μέσα από τα κείμενα που διαβάζονται αυτές τις ημέρες, φαίνεται η απόλυτη αγάπη του Χριστιανισμού για όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις και προϋποθέσεις. Γι' αυτό την αγαπώ τη Μεγάλη Εβδομάδα. Γιατί είναι γεμάτη αγάπη και αλήθεια!
Να έχουμε ένα ευλογημένο Πάσχα με υγεία και αγάπη! Να πιστεύουμε αληθινά και εκούσια χωρίς "πρέπει"!
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις! Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
Πι.Ες. Ζητώ συγγνώμη που δεν ανέβηκε χθες το άρθρο, αλλά ήθελα πρώτα να πάω στην εκκλησία, να μπω στο πνεύμα και έπειτα να το δημοσιεύσω. Τα λέμε τη Μεγάλη Τετάρτη κανονικά!
©️ 2021 by Skepsis by Athanasia
Comments