... κι εγώ απαντώ!
Όταν ήμασταν μικροί οι γιαγιάδες και οι μαμάδες μας μάς σήκωναν κάθε Κυριακή πρωί να πάμε στην εκκλησία, για να κοινωνήσουμε. Τις περισσότερες φορές γκρινιάζαμε, γιατί θάλαμε να κοιμηθούμε και σηκωνόμασταν να ετοιμαστούμε με τα χίλια ζόρια.
Μετά μέσα στην εκκλησία κάναμε δεκαπέντε φορές την ίδια ερώτηση. "Πότε τελειώνει;" Δεν βλέπαμε την ώρα και τη στιγμή να φύγουμε και να πάμε σπίτι μας να παίξουμε.
Δεν καταλαβαίναμε τι ακούγαμε, τι σήμαιναν όλα τα σύμβολα, κάναμε πράγματα με το ζόρι, γιατί "έπρεπε" και όλα αυτά οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που ούτε οι γιαγιάδες, ούτε οι μαμάδες μας ήθελαν.
Να μην αγαπάμε την εκκλησία. Να την θεωρούμε κάτι μπανάλ, παλιομοδίτικο και μια γιαγιαδίστικη ασχολία, όπου επικρατεί το κουτσομπολιό, η παλινδρόμηση στον Μεσαίωνα και μια μη cool και σύγχρονη αύρα.
Λάθος. Μέγα λάθος.
Αν είσαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν όλα τα παραπάνω, θέλω να σου πω πως είτε έχεις πολλά χρόνια να πας εκκλησία, άρα δεν ξέρεις πως έχει επηρεαστεί η κουλτούρα της από την μεταβαλλόμενη κοινωνία, είτε πηγαίνεις στη λάθος για εσένα εκκλησία.
Πλέον, υπάρχουν δεκάδες - ίσως και εκατοντάδες - ιεροί ναοί στους οποίους διακονούν νέοι στην ηλικία - άρα και στο μυαλό - ιερείς και μάλιστα - δε θέλω να σε ταράξω! - αρκετοί από αυτούς τους ιερούς ναούς έχουν ΚΑΙ social media.
Αν και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τα περισσότερα μέλη της πίστευαν και το έδειχναν με έμπρακτο τρόπο, κάποια στιγμή, στις αρχές της εφηβείας, όπου όλα είναι αντικείμενο αμφισβήτησης, έχασα το δρόμο μου προς την εκκλησία, άρα και το Θεό.
Πώς τον βρήκα πάλι;
Όταν ανακάλυψα τις ομορφιές της εκκλησίας κι όταν αντιλήφθηκα πως ουσιαστικά η εκκλησία είμαστε εμείς. Ναι, εμείς οι ίδιοι, αποφασίζουμε τον χαρακτήρα της εκκλησίας μας. Εμείς ασκούμε κριτική στις πράξεις και στο λόγο του ιερέα της, εμείς υιοθετούμε τη στάση και τη συμπεριφορά που θα διατηρούμε όταν θα βρισκόμαστε μέσα στην εκκλησία. Εμείς είμαστε η εκκλησία. Εμείς και η σχέση που θέλουμε να έχουμε με το Θεό.
Πάνω από όλα η εκκλησία είμαστε εμείς, γιατί ό,τι δεν μας αρέσει, μπορούμε απλά να το αλλάξουμε. Αν δεν μας αρέσει η εκκλησία στην οποία πηγαίνουμε, μπορούμε πολύ απλά να πάμε σε μια άλλη. Κι αν δεν μας αρέσει ούτε αυτή, μπορούμε να δοκιμάσουμε κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες μέχρι να βρούμε αυτή που μας ταιριάζει.
Πώς κάνουμε όταν ψάχνουμε έναν καλό γιατρό ή έναν καλό γυμναστή; Το ίδιο είναι και με την εκκλησία. Είναι επιλογή μας!
Και θα με ρωτήσεις εσύ, ο άπιστος Θωμάς - καλά κάνεις που αμφισβητείς, γιατί μέσα από την αμφισβήτηση έρχεται η ειλικρινής συνειδητοποίηση -, τί το ωραίο έχει η εκκλησία;
Λοιπόν, άκου - βασικά διάβασε!- ...
Ηρεμία. Την ηρεμία που βρίσκεις στην εκκλησία δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά αλλού. Ίσως στη φύση ή ακόμα και τον παράδεισο, αλλά ας πούμε τώρα ότι δεν τη βρίσκεις πουθενά αλλού, για να είμαστε μέσα - αστειεύομαι - ! Πράγματι, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ησυχαστήριο και μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως η φύση είναι αντικειμενικά ένα μέρος που μπορείς να ηρεμήσεις. Αλλά... Στην εκκλησία δεν ηρεμεί απλά το σώμα, ή το μυαλό σου, ή και τα δύο μαζί. Ηρεμεί όλη σου η υπόσταση, όλη σου η ζωή, όλη σου η καθημερινότητα, όλο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ηρεμείς ΕΣΥ! Μπορείς να βρεις ένα αποκούμπι για τα ΠΑΝΤΑ. Κι εδώ δεν αστειεύομαι. Η εκκλησία είναι το αποκούμπι σου για τα πάντα. Από κάτι απλό, μέχρι το πιο σοβαρό πρόβλημα της γης. Από τη χαρά σου μέχρι τη λύπη σου. Πώς να μη σου δημιουργεί ηρεμία, όταν ξέρεις ότι είναι πάντα δίπλα σου;
Πνευματική γαλήνη. Σε συνάρτηση με την ηρεμία βρίσκεται και η πνευματική γαλήνη, η οποία είναι κάτι ανώτερο από μια απλή χαλάρωση του μυαλού. Στην εκκλησία το μυαλό σου μεγαλώνει, αναπτύσσεται. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου θα πω και θα το αφήσω εδώ.
Τα λόγια που διαβάζονται κι ακούγονται. Λίγη προσοχή αν δοθεί στα λόγια που διαβάζονται και ακούγονται κατά τη διάρκεια των ακολουθιών είναι αρκετή για να συγκινηθείς και να ανατριχιάσεις. Ακόμα κι αν δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τα λόγια, μπορείς είτε να προμηθευτείς μια σύνοψη, όπου μέσα εκεί είναι γραμμένα όλα τα βασικά, είτε ακόμα να πληκτρολογείς στο διαδίκτυο το όνομα της ακολουθίας που θέλεις να παρακολουθήσεις και να διαβάζεις τα λόγια online. Συνήθως τις περισσότερες φορές, δίπλα στο πρωτότυπο, αναγράφεται και η μετάφραση στα νέα ελληνικά. Ως εκ τούτου, δεν μπορείς να κρίνεις τα λόγια, αν δεν τα έχεις διαβάσει και πρωτίστως αν δεν τα έχεις κατανοήσει. Όταν το κάνεις, τότε θα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να φύγεις από την εκκλησία συγκινησιακά φορτισμένος/η.
Η μυρωδιά του λιβανιού. Γνωρίζω πως πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν τη μυρωδιά του λιβανιού, αλλά όσον αφορά εμένα, αν το λιβάνι έβγαινε σε κάποιο άρωμα θα το αγόραζα και μάλιστα θα γινόταν το αγαπημένο μου. Επομένως, η εκκλησία είναι το happy place μου!
Όταν κάνω το Σταυρό μου για κάποιο λόγο που εγώ θεωρώ σημαντικό. Στην εκκλησία συνήθως, ειδικά αν δεν έχουμε τη στοιχειώδη εξοικείωση, αντιγράφουμε τις κινήσεις των υπολοίπων. Άθελά μας ή μη. Όμως η όλη μαγεία κρύβεται αλλού. Όταν ακολουθείς ένα "πρέπει" της εκκλησίας γιατί το νιώθεις και το έχεις συνδέσει με κάτι πολύ δικό σου, τότε είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως έχεις γίνει "ένα" με την εκκλησία. Παραδείγματος χάριν, όταν ξεκίνησα να πηγαίνω συστηματικά στην εκκλησία, τη στιγμή της ανάγνωσης των ειρηνικών και αντιφώνων, οι υπόλοιποι πιστοί έκαναν το Σταυρό τους μόνο όταν ακουγόταν η φράση "Τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα". Όταν όμως έδωσα προσοχή σε όλα τα οποία "προπορεύονται" αυτού του ειρηνικού, αποφάσισα πως για εμένα σημαίνει πολλά να μην προσεύχομαι απλά για την Παναγία, αλλά και για τους αρρώστους, τη γη, την ηρεμία των ψυχών και των σωμάτων και όλα τα υπόλοιπα.
Η αγάπη. Είναι απλό αυτό. "Love is all around me" μέσα στην εκκλησία! Από τις κινήσεις του ιερέα και τα τελετουργικά μέχρι την αυτόματη οικειότητα που νιώθεις με αρκετούς -αν όχι με όλους- από τους υπόλοιπους πιστούς.
Η παρουσία του Θεού. Τέλος, δεδομένου ότι η εκκλησία είναι ο οίκος του Θεού, είναι λογικό πως η παρουσία Του είναι αισθητή. Είμαι από τους ανθρώπους που αν και προσεύχομαι στην καθημερινότητά μου, δεν είχα ακόμα την τιμή να νιώσω την παρουσία του Θεού δίπλα μου, σαν να στέκεται όντως δίπλα μου. Σαφώς και έχω νιώσει τη βοήθεια και την αγκαλιά Του, αλλά μέσα στην εκκλησία Τον νιώθω σαν υλική υπόσταση δίπλα μου. Αν αυτό δεν είναι ανατριχιαστικό, τότε τι;
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
Comments