- 7 ημέρες για τα Χριστούγεννα! -
Τρεις ιστορίες - αναμνήσεις γεμάτες Χριστούγεννα! Δύο δικές σας ιστορίες - αναμνήσεις και μία δική μου! Κι η αντίστροφη μέτρηση της μίας εβδομάδας μόλις ξεκίνησε!
~ #1 Οι καλικαντζαρο-επισκέψεις:
(υπογράφεται ανώνυμα)
Είναι Χριστούγεννα μια χρονιά στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ξυπνάμε το πρωί της Πρωτοχρονιάς με περίσσεια χαράς να αντικρύσουμε τα δώρα μας κάτω από το δέντρο, όπως όλα τα παιδάκια. Και τί να δούμε; Όλο το σπίτι ήταν ανάστατο, το πάτωμα είχε γεμίσει με λασπωμένες πατημασιές, το παράθυρο ανοιχτό, αλλά τα δώρα μας βρίσκονταν εκεί που έπρεπε. Τυλιγμένα και τοποθετημένα στη βάση του ψηλού δέντρου. Δεν είχε έρθει απλά ο Άγιος Βασίλης... είχε φέρει μαζί του και τα καλικαντζαράκια του! Εκείνο το πρωτοχρονιάτικο πρωινό, ανοίξαμε τα δώρα μας γνωρίζοντας πως μας είχε επισκεφτεί ολόκληρη η ομάδα του Άγιου Βασίλη. Τί άλλο θέλει ένα παιδί που ανυπομονεί να αντικρύσει τον παχουλό γεράκο με την κόκκινη στολή και τα λευκά του γένια; Αργότερα βέβαια, όταν πλέον η μαγεία του Άγιου Βασίλη είχε χαθεί μαζί με τα παιδικά χρόνια, αποδείχθηκε πως το έγκλημα, σαφώς και δεν το είχαν κάνει τα καλικαντζαράκια, αλλά αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν τον Άγιο Βασίλη κάθε χρονιά, οι γονείς. Η μαμά και ο μπαμπάς είχαν λασπώσει ένα ζευγάρι παιδικά παντοφλάκια και σαν να μην τους ένοιαζε ποιος θα καθάριζε μετά τον χαμό που θα δημιουργούσε η "βεγγέρα" των καλικάντζαρων, γέμισαν το πάτωμα με μικροσκοπικές πατημασιές, για να κάνουν όλο το σκηνικό πιο ρεαλιστικό. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι αν ξεστόμιζαν παλιοκουβέντες όσο καθάριζαν τον χαμό που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει!
Πέρα από αυτή την χρονιά που είχαμε καλικαντζαρο-επισκέψεις, όλες τις υπόλοιπες ήταν παράδοση να υπάρχει το πρωί της Πρωτοχρονιάς έστω ένα δείγμα πως όσο κοιμόμασταν ο Άγιος Βασίλης είχε περάσει κι από το δικό μας σπιτικό. Τί δείγμα; Ο μπαμπάς μέσα στη νύχτα σηκωνόταν και έκανε επίθεση στο ποτήρι με το γάλα και στους κουραμπιέδες που αφήναμε ως κέρασμα πριν πάμε στα κρεβάτια μας για τον Άγιο Βασίλη. Έπινε το μισό κι άφηνε το ποτήρι μισοάδειο πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Δίπλα του άφηνε πάντα το πιατάκι με τους κουραμπιέδες. Μόνο που οι κουραμπιέδες ήταν... μισοφαγωμένοι. Είναι γνωστό τοις πάσι πως ο Άγιος Βασίλης είναι καλοφαγάς, οπότε για τα παιδικά μας μυαλά αυτό ήταν αρκετό για να πειστούμε πως τα δώρα μας τα έφερνε πράγματι αυτός!
~ #2 Τρεις μελόντικες, δύο τρίγωνα και πολύ χρήμα:
(υπογράφεται ανώνυμα)
Όταν ήμουν μικρή μαζί με τα ξαδέρφια μου και τον αδερφό μου πηγαίναμε για κάλαντα. Όπως είθισται κατά την παράδοση! Τα τρία πιο μεγάλα σε ηλικία ξαδέρφια παίζαμε τα κάλαντα με τις μελόντικες και τα δύο μικρότερα τραγουδούσαν παίζοντας τα τριγωνάκια, ενώ το ακόμα μικρότερο μέλος του γκρουπ μας κράταγε ένα κουτί που το είχαμε στολίσει χριστουγεννιάτικα κι είχαμε κάνει ένα άνοιγμα στην κορυφή για να βάζει ο κόσμος τα χρήματα. Συνήθως πηγαίναμε σε πλούσιες γειτονιές, για ευνόητους λόγους! Επιχειρηματικά μυαλά από μικρά! Ενθουσιάζονταν τόσο πολύ που εκτός από γλυκίσματα μας έδιναν και πολύ καλά χρήματα.
~ #3 Αγγελάκι ή διαβολάκι;:
(Αθανασία Σπηλιοπούλου -ναι, εγώ! γειά σου!-)
Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Δεν θυμάμαι έτος. Την ιστορία αυτή μου την έχουν διηγηθεί, μιας και όταν συνέβη ό,τι συνέβη, ήμουν στο νηπιαγωγείο και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Όπως συμβαίνει κάθε χρονιά στα σχολεία, έτσι κι εκείνη τη χρονιά στο σχολείο μου θα γινόταν η καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Ο δικός μου ρόλος; Ένας άγγελος από τον ουρανό! Όχι, όντως αυτός ήταν ο ρόλος μου, ένα αγγελάκι. Λογικά, θα είχα μάθει τα λόγια μου, θα είχα κάνει πολλές πρόβες στο σπίτι με τη μαμά και θα ήμουν πανέτοιμη να κατακτήσω το σανίδι. Είχα ξοδέψει χρόνο για τον ρόλο μου βρε παιδί μου πώς το λένε; Φτάνει η στιγμή να ανέβω στη σκηνή. Όλα καλά. Τα λέω όπως πρέπει, παίζω όπως πρέπει και παίρνω το χειροκρότημα που αξίζει σε έναν σωστό άγγελο. Όταν όμως ήρθε η στιγμή να βγούμε όλα τα παιδάκια στη σκηνή και να ολοκληρώσουμε την παράσταση, ενώ ο κόσμος θα ζητωκραύγαζε για όλους μας, κάποιο άλλο παιδάκι είχε άλλη ιδέα. Νόμιζε πως ήταν μόνο του πάνω στη σκηνή και δεν υπάρχει θέση για όλους μας, με αποτέλεσμα να πιάνει παραπάνω από μία θέση. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο πως η σκηνή ήταν μικρή και τα παιδάκια ήμασταν πολλά. Αφού, λοιπόν, νόμιζε ότι μπορεί να μου κλέψει τη δόξα, ενώ είχα εντρυφήσει τόσο πολύ στον ρόλο μου, έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες! Ανέβηκα περήφανα στη σκηνή, έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στο παιδάκι αυτό και στο διπλανό του, τα έσπρωξα λίγο με ένα κούνημα των γοφών και στάθηκα ανάμεσα τους χωρίς αιδώ και όλο καμάρι. Ίσως θα ήταν πιο ορθό να μου είχαν δώσει το ρόλο από ένα μικρό διαβολάκι. Ή το ρόλο μιας ντίβας! Κάποτε υπήρχε και βίντεο από αυτή την ιστορική στιγμή, αλλά δυστυχώς πλέον η ύπαρξή του αγνοείται. Κρίμα να μην υπάρχει ένα τέτοιο ντοκουμέντο!
Οι γιορτές και οι αναμνήσεις είναι για να τις μοιράζεσαι! Φέτος, θυμόμαστε τις αγαπημένες μας Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις (κωμικές, συγκινητικές ή και τα δύο) και μεταδίδουμε το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, την αγάπη! Η στήλη "Jingle Mingle", με τη βοήθεια των δικών σας ιστοριών και αναμνήσεων, θα κάνει την αντίστροφη μέτρηση της μιας εβδομάδας μέχρι τα Χριστούγεννα. Άρθρο της θα ανεβαίνει καθημερινά 18-24 Δεκεμβρίου.
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
Kommentare