Τον σκότωσε εν ώρα εργασίας γιατί δεν άντεξε το υπέρογκο ποσό που είχε χρεωθεί στον λογαριασμό του!
Τον σκότωσε γιατί δεν άντεχε τον θόρυβο που έκανε το μηχάνημα που κράταγε στη ζωή έναν άρρωστο συνάνθρωπό του!
Τον σκότωσε/αν γιατί δεν άντεξε/αν την αλήθεια!
(Την φωτογραφία μπορείς να την βρεις εδώ)
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο κόσμος είναι έτσι.
Κάποιες άλλες φορές αναρωτιέμαι αν φταίμε όλοι που ο κόσμος μας είναι έτσι.
Πάντα όμως αναρωτιέμαι και καταλήγω στην ερώτηση γιατί δεν κάνουμε κάτι για να τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο;
Όπως μπορείς να υποθέσεις για σήμερα δεν είχα προγραμματίσει αυτό το άρθρο, όμως θα ήταν παράλογο έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις, εγώ να γράφω περί ανέμων και υδάτων και να παριστάνω πως καμία είδηση δεν με άγγιξε, τη στιγμή που έχω σοκαριστεί με όλα όσα συνέβησαν.
Την Πέμπτη το πρωί, όταν είδα ένα βίντεο στο TikTok, το οποίο αφορούσε τη δολοφονία του 39χρονου υπαλλήλου σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας και μάλιστα πως ο θύτης ήταν ένας δυσαρεστημένος πελάτης, σκέφτηκα πως αποκλείεται μια τέτοια είδηση να είναι αληθινή. Διαβάζοντας όμως μερικά άρθρα από διαδικτυακές εφημερίδες που εμπιστεύομαι, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο είναι πέρα για πέρα αληθινό το εν λόγω συμβάν, αλλά και το πόσο απάνθρωπο, σκληρό, βίαιο, ανασφαλές, άδικο και αντιδημοκρατικό είναι αυτό που συνέβη στον άτυχο άνθρωπο, πατέρα ενός μικρού παιδιού.
Θεωρώ, πως στον 21ο αιώνα, έπειτα από τόσους αγώνες που έχουν πραγματοποιηθεί από εργαζόμενους και εργάτες για τα εργασιακά τους δικαιώματα κι έπειτα από τόσους νόμους που θεσπίστηκαν με σκοπό να προστατεύουν τον εργαζόμενο, ένα τέτοιο γεγονός φαντάζει ουτοπικό. Κι όμως συνέβη. Γιατί; Μήπως τελικά όλοι αυτοί οι αγώνες δεν ακούστηκαν ουσιαστικά από κανέναν; Μήπως όλοι αυτοί οι νόμοι δεν προστατεύουν πραγματικά τον εργαζόμενο;
Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα δεν αρκεί μόνο να τα σκεφτόμαστε. Πρέπει να τα θέσουμε σε μια διαδικασία έρευνας και εν τέλει πράξης. Για να δικαιωθεί η μνήμη αυτού του ανθρώπου και για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο δημοκρατικό, με σεβασμό απέναντι στον εργαζόμενο, οφείλουμε να κάνουμε πρώτοι εμείς τη διαφορά και την αλλαγή. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η κοινωνία. Αν θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον τρόπο που εμείς συμπεριφερόμαστε και πράττουμε.
Ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο. Ένας άνθρωπος που εργάζεται, που παρέχει τις υπηρεσίες ή τα προϊόντα του, που ασκεί το λειτούργημά του και το καθήκον του, βρίσκεται στη θέση την οποία βρίσκεται, όχι πάντα επειδή το ήθελε βαθιά μέσα του, όχι γιατί ήταν αυτό που ονειρευόταν. Ο εργαζόμενος μπορεί να κάνει μια δουλειά, γιατί ήταν η μοναδική του επιλογή και την επέλεξε για λόγους βιοπορισμού και επιβίωσης. Κι ενώ ο εργαζόμενος δεν μπορεί να μιλήσει ελεύθερα και ανοιχτά για όλα αυτά τα προβλήματα που έχει, μιας και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο κι αυτός έχει πάντα το δικαίωμα να μιλά, κάθεται πάντα σιωπηλός εκεί για να εξυπηρετήσει όλους εμάς που για τον άλφα ή βήτα λόγο αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα. Είναι καλό πάντα να θυμόμαστε πως ο εργαζόμενος, ειδικά όταν πρόκειται για έναν υπάλληλο σε μεγάλη εταιρία, δεν ευθύνεται ο ίδιος για προβλήματα που σχετίζονται με την πολιτική της εταιρίας. Είναι εκεί για να κάνει αυτό που μπορεί κι αυτό που του επιτρέπουν οι ανώτεροί του. Έχουμε λοιπόν την υποχρέωση να τον σεβόμαστε και να τον αντιμετωπίζουμε σαν σύμμαχο κι όχι σαν εχθρό. Έχουμε την υποχρέωση να του φερόμαστε σαν άνθρωπος προς άνθρωπο, γιατί ο εργαζόμενος είναι πάνω από όλα αυτό. Άνθρωπος... σαν κι εμάς!
Όλα από εκεί ξεκινάνε. Από τον σεβασμό!
Σαν να μην έφτανε αυτή η είδηση, το απόγευμα της ίδιας ημέρας μαθαίνω πως ένας νοσηλευόμενος ενοχλήθηκε τόσο πολύ από τον θόρυβο του αναπνευστήρα που φορούσε ο διασωληνωμένος "συγκάτοικός" του στο δωμάτιο νοσηλείας τους, ώστε να τον οδηγήσει στο θάνατο, βγάζοντας εκτός λειτουργίας το μηχάνημα που κρατούσε στη ζωή τον άνθρωπο αυτό.
Θα μπορούσα να πω αρκετά πράγματα για το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά οι τελευταίες εξελίξεις έχουν φέρει στο προσκήνιο στοιχεία που συνδέονται με "ένοχο" παρελθόν του θύτη και με ψυχολογικά προβλήματα από τα οποία ίσως πάσχει.
Επομένως, εγώ απλά θα σταθώ στο γεγονός πως πλέον ο κόσμος μας έχει λίγα εναπομείναντα ποσοστά ανθρωπιάς. Γιατί, αυτός ο άνθρωπος παρόλη την αρρώστια του και παρόλη την ταλαιπωρία του από τη διαδικασία της νοσηλείας, έπραξε ως έπραξε δίχως να σκεφτεί πως ο διπλανός του βρίσκεται σε μια πιο δύσκολη κατάσταση από τον ίδιο και πως το μόνο που πρέπει να κάνει είναι υπομονή, σεβόμενος τον συνάνθρωπό του και την ανθρώπινη ύπαρξη γενικότερα.
Μιας, λοιπόν, και εμπλέκονται στοιχεία που περιπλέκουν την κατάσταση, δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Είναι, όμως, σημαντικό να δούμε αυτό το έγκλημα με καθαρό από ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις νου, καθώς συνάντησα πολλά σχόλια στα social media, που ως βασικό τους επιχείρημα για το κίνητρο της απάνθρωπης αυτής πράξης είχαν την καταγωγή του θύτη. Όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες και σε καμία δεδικασμένη εγκληματική ενέργεια δεν έχει αποδειχτεί πως η καταγωγή του εγκληματία ευθυνόταν για όλα όσα έπραξε. Μην βάζουμε σε αυτή την υπόθεση ανθρωπισμού τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία.
Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στην τελευταία εγκληματική πράξη της Πέμπτης, φτάνω σε αυτή της Παρασκευής, η οποία με συγκλόνισε ακόμα περισσότερο, δεδομένου ότι ήταν τρίτη στη σειρά, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί συνδέεται άμεσα με την ιδεολογία και το μέλλον μου.
Ο Γιώργος Καραϊβάζ, ένας συνάδελφος (θα μου επιτρέψεις να τον ονομάσω έτσι κι ας μην ανήκω ακόμα στον κλάδο της Δημοσιογραφίας), θυσιάστηκε για την αλήθεια με σκοπό να μην παραβεί τον όρκο, την ηθική και τις αρχές του. Επειδή, το Σάββατο τα ξημερώματα μοιράστηκα τις σκέψεις μου για αυτό το γεγονός στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, μιας και δεν μπόρεσα να μην πω όλα όσα σκεφτόμουν, θα συνεχίσω την αναφορά μου στο έγκλημα της Παρασκευής με τα ίδια λόγια που αναφέρθηκα και το Σάββατο τα ξημερώματα. Άλλωστε, δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω!
"Στον κλάδο δεν ανήκω ακόμα κι αυτό αργεί μερικά χρόνια. Όμως, εφόσον ανήκω στο "προπαρασκευαστικό" στάδιο του κλάδου οφείλω να πω κάποια πράγματα.
Αρκετοί κατά τη διάρκεια του χθεσινού απογεύματος μου έστειλαν μήνυμα και με αρκετούς μελλοντικούς συναδέλφους το συζητήσαμε, και σε κάθε συζήτηση μια από τις παρακάτω φράσεις σίγουρα ειπώθηκε.
"Που πας/πάμε να μπλέξουμε;". "Πόσο επικίνδυνη δουλειά."
"Γιατί βάζεις/βάζουμε σε τέτοιον κίνδυνο τη ζωή σου/μας;"
Μέσα σε όλα τα άλλα που ακούγονται για το Δημοσιογραφικό επάγγελμα, αυτά τα γενικευμένα και τα προσβλητικά που λέγονται κάθε τόσο, χθες άκουσα και διάβασα σχόλια ανθρώπων που υποστήριξαν τον Δημοσιογράφο, δίχως να του προσάψουν κάποιο κοσμητικό επίθετο που συνδέεται με τα ΜΜΕ. Η πλειοψηφία της κοινωνίας στάθηκε δίπλα στην Αλήθεια, την Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Στον κλάδο μπορεί να μην ανήκω ακόμα, όπως προανέφερα, αλλά κάποια πράγματα τα γνωρίζω ήδη. Όσο δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά κι αν είναι η ιδιότητα του Δημοσιογράφου, όσο χλευασμό κι αν δέχεται από την κοινωνία (σε ορισμένες περιπτώσεις δικαίως), όσο περισσότερο κι αν μας τονίζουν πως "τα πρώτα χρόνια της καριέρας σου δεν θα πληρώνεσαι το ξέρεις έτσι;", είναι πάνω από όλα ένα λειτούργημα με πρωταρχικό σκοπό να ενημερώνει ορθά τον πολίτη και να αποκαλύπτει την αλήθεια.... ...κι ο κόσμος αυτός χρειάζεται περισσότερη αλήθεια!
Η αλήθεια είναι μια λίμνη καυτής λάβας και για να μάθεις να κολυμπάς μέσα σε αυτή πρέπει να βουτήξεις ακόμα κι αν υπάρχει ο κίνδυνος να καείς, ακόμα κι αν δεν ξέρεις αν θα επιβιώσεις έπειτα από αυτή τη βουτιά. Η αλήθεια καίει και πολλές φορές καίει ό,τι βρει δίπλα της ή στο πέρασμά της. Η αλήθεια είναι καυτή λάβα.
Ο συνάδελφος Γιώργος Καραϊβάζ μάς έδειξε το δρόμο προς την αλήθεια και τον τρόπο να κολυμπάμε μέσα σε αυτή. Κι ας πνιγούμε. Η αλήθεια αξίζει τη θυσία μας. Πάντα θα την αξίζει. Γιατί αυτό είναι Δικαιοσύνη και Δημοκρατία. Γιατί αυτό σημαίνει Δημοσιογραφία. Γιατί μέσα στη λίμνη καυτής λάβας της αλήθειας πρέπει να κολυμπά ο Δημοσιογράφος από τη στιγμή που θα δώσει τον όρκο του.
Ο Γιώργος Καραϊβάζ δεν ήταν απλά ένας δημοσιογράφος. Ήταν Ο Σωστός Δημοσιογράφος.
Τίμησε την αλήθεια μέχρι τέλους!
Σε ευχαριστούμε συνάδελφε! Μακάρι όλοι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά σου!
Για να μην είμαστε απλά ένα "πουλημένο επάγγελμα", "κομματόσκυλα", "ρουφιάνοι" κι άλλα τόσα hashtags που περιφέρονται μέσα εδώ και σε όλα τα άλλα social media, τοποθετώντας έναν ολόκληρο κλάδο στο ίδιο τσουβάλι κι αγνοώντας το γεγονός πως ΜΜΕ δεν είναι μόνο η τηλεόραση, αλλά και η εφημερίδα, το ραδιόφωνο, το ίντερνετ ακόμα και τα social media πλέον!
Για να είμαστε αυτό που αξίζει η κοινωνία να είμαστε! Λειτουργοί της Αλήθειας και της Ενημέρωσης!
Ο κλάδος θα σε θυμάται!" (τη δημοσίευση αυτή μπορείς να την βρεις εδώ )
Να θυμόμαστε και τα τρία θύματα αυτού του 2ημέρου εγκλημάτων, γιατί ο κάθε ένας άνθρωπος που "έπεσε" στη μάχη αυτή της ανθρωπιάς και ενός καλύτερου κόσμου,
έχει να μας μάθει κάτι!
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις! Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
©️ 2021 by Skepsis by Athanasia
Comments