-Μια ιστορία στο πλαίσιο της Παγκόσμια Ημέρας κατά του Ενδοσχολικού Εκφοβισμού & της Ενδοσχολικής Βίας.-
Γειά σας,
Με λένε Κατερίνα. Οι γονείς μου με φωνάζουν Κατερινούλα. Μ' αρέσει όταν χρησιμοποιούν αυτό το υποκοριστικό, δεν με πειράζει. Άλλωστε, είμαι η μικρότερη της οικογένειας και με αγαπάνε πολύ...κι εγώ τους αγαπάω!
Είμαι 11 ετών και σε λίγους μήνες θα γίνω 12!
Μου αρέσει πολύ το σχολείο. Και μου αρέσουν πολύ και οι συμμαθητές μου. Σε κάθε διάλειμμα σκαρφιζόμαστε καινούργια παιχνίδια και παίζουμε μέχρι να αναγκαστούμε να γυρίσουμε στην τάξη. Κάποιες φορές με τα κορίτσια φτιάχνουμε χορογραφίες, ενώ τα αγόρια γράφουν στίχους, ώστε να δίνουμε παραστάσεις, συχνά πυκνά, τα Σαββατοκύριακα στην πλατεία απέναντι από το σχολείο.
Στις εκδρομές κανονίζουμε να φέρει ο καθένας διαφορετικό κολατσιό, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε πικνικ και εννοείται πως όλοι παίρνουμε μαζί μας επιτραπέζια παιχνίδια. Για παράδειγμα, ο Γιαννάκης φέρνει πάντα σκάκι, είναι ο έξυπνος της τάξης -ε ίσως και ο πιο όμορφος. Η Αμαρυλλίς φέρνει κάρτες. Και καταλαβαίνετε τέλος πάντων πως πάει. Εγώ πάντα είμαι υπεύθυνη για τα μπλοκ ζωγραφικής και τους μαρκαδόρους, μιας και μία από τις πιο αγαπημένες μας ασχολίες είναι να κάνουμε διαγωνισμό ζωγραφικής και στο ταξίδι της επιστροφής να εκθέτουμε τις καλλιτεχνίες μας στα υπόλοιπα παιδιά και στους δασκάλους μας.
Με τους συμμαθητές μου είμαστε όλοι μια παρέα και περνάμε τέλεια μαζί...
Βασικά ήμασταν όλοι μια παρέα και περνούσαμε τέλεια μαζί!
Οι γονείς μου βρήκαν δουλειά λίγο πιο έξω από την πόλη, οπότε είμαι αναγκασμένη να αλλάξω σχολείο και φίλους.
Όμως, η μαμά μου υποσχέθηκε πως θα με πηγαίνει κάθε Σαββατοκύριακο στην παλιά μας γειτονιά για να βλέπω τους φίλους μου. Κι ο μπαμπάς έδωσε το λόγο του πως θα διοργανώνει τα πιο τέλεια πάρτυ στο σπίτι μας, ώστε να έρχονται ο Γιαννάκης, η Αμαρυλλίς, η Δημητρούλα η πρώην διπλανή μου, ο Σάκης το ψηλολέκι, η Εύη η ξανθόψειρά μας και όλα τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μου.
Αύριο είναι η πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σχολείο. Είμαι πολύ αγχωμένη, αλλά η Δημητρούλα μού έδωσε την αγαπημένη της κασετίνα για να την έχω πάνω στο θρανίο μου και να μην αισθάνομαι μόνη μου και η Εύη η ξανθόψειρα μου υποσχέθηκε πως θα πείσει τον Γιαννάκη να χορέψει μαζί μου στον φετινό χορό που κανονίζουμε κάθε Σεπτέμβριο με τα παιδιά στην πλατεία.
Ουφ, κάπως αισθάνομαι λιγότερο αγχωμένη τώρα! Άλλωστε, θα είναι πολύ ωραία γιατί οι καινούργιοι μου συμμαθητές θα χαρούν πολύ που θα έχουν καινούργια φίλη! Κι εγώ χαίρομαι! Ανυπομονώ να δω τι παιχνίδια θα φτιάχνουμε μαζί!
"Θα σε δω το μεσημέρι. Να περάσεις καλά."
"Ναι μαμά! Γειά."
"Παιδιά αυτή είναι η Κατερίνα, η καινούργια σας συμμαθήτρια."
Βρίσκομαι μέσα στην καινούργια μου τάξη! Πω πω... Είναι δύο φορές μεγαλύτερη από την παλιά και τα θρανία είναι ολοκαίνουργια! Έχουν και πίνακα για μαρκαδόρους! Και κλιματιστικό! Και καινούργια καλοριφέρ, από αυτά τα ασφαλή κι όχι τα άλλα με τις φέτες που είναι επικίνδυνα! Έτσι μας είχε πει πέρυσι ο κύριος Γιώργος, όταν ο Μάρκος έκανε σούζα με την καρέκλα! Και είχαμε κάνει χριστουγεννιάτικο μπαζάρ για να μαζέψουμε χρήματα, ώστε να τα αλλάξουμε και να γίνει το σχολείο μας πιο ασφαλές.
"Γειά σου Κατερίνα" είπαν όλα τα παιδιά ταυτόχρονα!
Αχ, φαίνονται όλοι τους πολύ καλοί! Θα είμαστε τέλεια παρέα μαζί! Βέβαια, ελπίζω να μην στεναχωρηθούν οι άλλοι φίλοι μου, επειδή θα έχω και δεύτερη παρέα...
"Κατερίνα, θα κάτσεις μαζί με την Αφροδίτη." είπε η κυρία Ζωή, η νέα μου δασκάλα.
Κάθομαι δίπλα στην Αφροδίτη και αυτή τραβάει απότομα όλα της τα πράγματα όσο πιο κοντά της μπορεί.
Η γλυκούλα μού έκανε χώρο για να βάλω τα δικά μου πάνω στο θρανίο!
"Ευχαριστώ!" της λέω χαμογελώντας και αυτή κοιτάει την κυρία Ζωή χωρίς να μου απαντήσει.
Και καλή μαθήτρια! Τέλεια, τουλάχιστον δεν θα κάνει όπως η Δημητρούλα που συνεχώς μου μιλούσε την ώρα του μαθήματος και δεν με άφηνε να παρακολουθήσω!
Το μάθημα ξεκινάει και νιώθω ενθουσιασμένη γι' αυτή την νέα αρχή!
"Πού θα πάμε να παίξουμε;" ρωτάω την Αφροδίτη μόλις χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, αλλά μέχρι να τελειώσω την πρότασή μου είχε ήδη απομακρυνθεί από το θρανίο.
Καλά, δεν θα με άκουσε. Θα ακολουθήσω όλα τα υπόλοιπα παιδιά!
Το προαύλιο είναι τεράστιο και έχει πάρα πολλές γωνιές που μπορούμε να χωρίσουμε για το κάθε παιχνίδι που θα φτιάξουμε. Είμαι σίγουρη πως κάποιος από όλη την τάξη θα το έχει προτείνει ήδη!
Ακολουθώ τα παιδιά στην πίσω μεριά του σχολείου. Μάλλον, εδώ θα είναι το στέκι τους.
Ξαφνικά...
"Γιατί μας ακολουθείς;" γυρνά προς το μέρος μου και μου λέει επιθετικά και έντονα μια συμμαθήτριά μου που απ' ότι έγραφε το χαρτί στο θρανίο της, την λένε Νικολέτα.
Είχαμε και στο παλιό σχολείο μια οξύθυμη κοπέλα, την Γιασμίν, η οποία θύμωνε εύκολα όταν της έπαιρνες την σειρά στο κυλικείο κι εμείς το κάναμε επίτηδες για να την πειράξουμε, αλλά μετά γέλαγε κι αυτή και μας έλεγε ότι την ζηλεύουμε και για αυτό θέλουμε να την περάσουμε.
"Δεν σας ακολουθώ, έρχομαι απλώς μαζί σας στο σημείο που μαζεύεστε για να παίξουμε." απάντησα.
Γέλια. Από την Νικολέτα, τον Παναγιώτη και την Σοφία, τα δύο παιδιά που ήταν μαζί της.
"Να παίξουμε;" πήρε τον λόγο ο Παναγιώτης.
"Ναι! Εσείς τι παιχνίδια παίζετε; Φτιάχνετε δικά σας; Έχω μερικά να σας πρ..."
Με διακόπτουν πάλι με τα γέλια τους.
"Τί φάση; Από πού έρχεσαι; Από κανέναν παιδικό σταθμό; Εμείς εδώ είμαστε μεγάλοι για παιχνίδια." απάντησε ειρωνικά και αυστηρά η Σοφία πλησιάζοντάς με επιθετικά.
"Τώρα μπορείς να πας να πάρεις την πιπίλα σου από το κυλικείο." είπε γελώντας ο Παναγιώτης.
"Μπέμπα." φώναξε ενώ απομακρυνόταν η Νικολέτα.
Δεν παίζουν; Μα...
Καλά, δεν πειράζει θα πάω να κάτσω μαζί τους. Θα παρεξηγήθηκαν γιατί θα νόμισαν ότι τους είπα μικρούς. Έχουν δίκιο...είμαστε μεγάλοι για παιχνίδια!
Ακολουθώντας αρκετά βήματα πιο πίσω τα παιδιά, φτάνω στο σημείο που βρίσκονταν και οι υπόλοιποι.
Μα επιτρέπεται τώρα να καθόμαστε εδώ; Δεν υπάρχει κανένας άλλο γύρω και ούτε ένας δάσκαλος να ελέγχει τον χώρο. Τα παιδιά κάτι θα ξέρουν.
"Τί θες πάλι εσύ εδώ;" είπε μόλις με αντίκρυσε η Σοφία.
"Είχατε δίκιο. Είμαστε μεγάλοι για να παίζουμε. Του χρόνου θα πάμε γυμνάσιο. Ας κάτσουμε απλά να μιλήσουμε και να γνωρίσω και τους υπόλοιπους."
Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή.
"Κατερινούλα μου! Τί έγινε; Είσαι καλά;"
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τη μαμά μου να στέκεται από πάνω μου.
Βρίσκομαι ακόμα στο ίδιο σημείο που θυμάμαι να στέκομαι πριν χάσω τις αισθήσεις μου. Μόνο που τώρα δεν στέκομαι όρθια, αλλά είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα στο έδαφος. Νιώθω οξύ πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Οι μέρες έχουν περάσει.
Τα παιδιά ισχυρίστηκαν στον διευθυντή και τη μαμά μου πως μόνη μου ξαφνικά λιποθύμησα και γι' αυτό φώναξαν βοήθεια.
Εγώ δεν θυμάμαι να νιώθω αδιαθεσία, αλλά για να το λένε τα παιδιά θα έχουν δίκιο.
Στα διαλείμματα δεν παίζουμε, ούτε μιλάμε....Ή δεν μού μιλάνε.
Λένε τα δικά τους.
Δεν μπορώ να επέμβω όμως. Δεν μπορώ να καταλάβω τα αστεία τους και προχθές που τόλμησα να ρωτήσω τι εννοούν με τα υπονοούμενα που λένε, γύρισαν, με αγριοκοίταξαν και μου είπαν να κοιτάω τη δουλειά μου.
Είναι δικαίωμά τους να έχουν μυστικά. Όσο θα περνάει ο καιρός και θα με νιώθουν περισσότερο φίλη τους θα με εμπιστεύονται και θα μου εξηγούν τι εννοούν.
Έχει περάσει ένας μήνας από την πρώτη μέρα στο καινούργιο σχολείο.
Χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα.
Σήμερα, είμαι υπεύθυνη για την τάξη. Πρέπει δηλαδή σε κάθε διάλειμμα να ανοίγω τα παράθυρα, να καθαρίζω το σφουγγάρι για τις κιμωλίες κι άλλα τέτοια.
Ανοίγω τα παράθυρα και πάω να πιάσω το σφουγγάρι για να πάω στις τουαλέτες να το πλύνω, αλλά στον δρόμο μου μπαίνει η Νικολέτα.
Κάνω ένα βήμα πίσω, όμως πέφτω πάνω στη Σοφία.
Στρίβω προς τα δεξιά προς την πόρτα, αλλά εκεί στέκεται ο Παναγιώτης κρατώντας στο χέρι του το κλειδί, με το οποίο είχε μόλις κλειδώσει την πόρτα.
"Γειά παιδιά. Θέλετε να πάμε μαζί να πλύνουμε το σφουγγάρι;" λέω δειλά, καθώς και οι τρεις με κοιτούν απειλητικά.
Προτού προλάβω να πω κάτι άλλο και δίχως να δεχτώ κάποια απάντηση, στο πεδίο όρασής μου μπαίνει το γεμάτο σκόνη σφουγγάρι.
"Δεν θα χρειαστεί να πάει κανένας να το πλύνει." λέει η Νικολέτα.
"Θα το τινάξουμε στη μούρη σου." προσθέτει η Σοφία.
Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο πιάνει και με τα δύο χέρια της το κεφάλι μου, έτσι ώστε να μην μπορώ να το κουνήσω, ενώ η Νικολέτα κοπανάει το σφουγγάρι πάνω στο πρόσωπό μου.
Γελάνε και οι τρεις τους, αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα, μιας και η σκόνη με εμποδίζει να μιλήσω ή να αντιδράσω.
"Κοίτα τη πώς είναι...Δεν...μπορώ...να...τη βλέπω...Μου προκαλεί γέλια." καταφέρνει να πει μέσα στα χαχανητά του ο Παναγιώτης.
Ευτυχώς χτυπάει το κουδούνι και αναγκάζονται να σταματήσουν.
Ο Παναγιώτης ξεκλειδώνει την πόρτα και οι τρεις τους αποχωρούν από την αίθουσα, αφήνοντάς με γεμάτη στη σκόνη μπροστά από τον πίνακα, να αναπνέω με δυσκολία και να μην μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου.
"Κατερίνα! Τί συνέβη;" ακούω τη φωνή της κυρίας Ζωής αλλά δεν μπορώ καν να την κοιτάξω.
Λίγες μέρες μετά από το συμβάν με το σφουγγάρι, για το οποίο έγραψα τιμωρία μιας και η κυρία Ζωή δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι δεν έπαιζα, αλλά η Νικολέτα, η Σοφία και ο Παναγιώτης το έκαναν, επιστρέφω μετά το διάλειμμα στο θρανίο μου.
Για σήμερα είχαμε να γράψουμε μια έκθεση.
Ψάχνω μέσα στην τσάντα μου το τετράδιό μου, αλλά δεν υπάρχει πουθενά. Κοιτώ κάτω από το θρανίο. Ούτε εκεί. Ανασηκώνω τα βιβλία της Αφροδίτης, μήπως και μπερδεύτηκαν τα τετράδιά μας. Τίποτα.
Δεν μπορεί να το ξέχασα. Το πρωί διάβαζε ο μπαμπάς την έκθεση μέσα στο αυτοκίνητο, όσο περιμέναμε την μαμά να πάρει καφέ και θυμάμαι ξεκάθαρα ο ίδιος να το βάζει πίσω στη τσάντα μου.
"Αφήστε σας παρακαλώ τις εκθέσεις πάνω στην έδρα." λέει η κυρία Ζωή.
Πλησιάζω την έδρα με άδεια χέρια και της εξηγώ πως έχει η κατάσταση.
"Είσαι σίγουρη ότι δεν το ξέχασες στο αυτοκίνητο;" με ρωτάει.
"Ναι κυρία. Πάρτε τηλέφωνο και τον μπαμπά μου να σας πει ότι το έβαλε μέσα στην τσάντα." λέω προσπαθώντας να την πείσω.
"Όχι δεν θα πάρω τον μπαμπά σου. Αλλά να ξέρεις ότι μέχρι αύριο θέλω η έκθεση να βρίσκεται πάνω στην έδρα." απαντά αυστηρά.
Επιστρέφοντας στη θέση μου ακούω την κυρία Ζωή να ρωτάει τον Παναγιώτη αν αντικατέστησε τον χαλασμένο μαρκαδόρο όσο φρόντιζε την τάξη στο διάλειμμα, αφού ήταν υπεύθυνος.
Τί;
Και τώρα λείπει το τετράδιό μου;
Όταν τελειώνει το μάθημα αποφασίζω να πω τι σκέφτομαι στη δασκάλα μου.
"Κυρία Ζωή;" λέω δειλά.
"Ναι Κατερίνα."
"Θέλω να σας πω κάτι σχετικά με το τετράδιό μου που εξαφανίστηκε."
"Σε ακούω. Παραδέχεσαι τελικά ότι ήταν δικαιολογία;"
"Τί; Όχι όχι. Την έχω κάνει την έκθεση. Αλλά... Σήμερα υπεύθυνος της τάξης ήταν ο Παναγιώτης και αν θυμάστε κι αυτό που έγινε με το σφουγγάρι, νομίζω ότι....μου πήρε το τετράδιο." ολοκλήρωσα τη σκέψη μου.
"Αρκετά Κατερίνα. Τί άλλο θα σκεφτείς για να πας κόντρα στους συμμαθητές σου. Θα μπορούσες να μου πεις ότι δεν πρόλαβες να κάνεις την έκθεση ή κάτι τέτοιο. Όχι να κατηγορείς τον συμμαθητή σου ότι έκλεψε. Κι αρκετά ποια με αυτή την καραμέλα για το συμβάν με το σφουγγάρι." απαντά με ένταση.
"Μα....λέω την αλήθεια...και για τα δύο." ξεσπάω σε κλάματα.
"Αυτό θα το δούμε. Ξέρεις πρέπει να δείχνεις περισσότερο συμπόνοια για τους συμμαθητές σου που περνούν δύσκολα."
Το ίδιο μου είχε πει και τις προάλλες όταν τους κατηγόρησα για το σφουγγάρι. Ότι οι γονείς του Παναγιώτη είχαν χωρίσει πρόσφατα, ότι η γιαγιά της Σοφίας είχε πεθάνει μπροστά στα μάτια της το καλοκαίρι και ότι ο μπαμπάς της Νικολέτας καταδικάστηκε για ενδοοικογενειακή βία στις αρχές του Σεπτέμβρη.
"Κατερίνα πρέπει να καταλάβεις ότι δεν μεγαλώνουν όλα τα παιδιά σε ιδανικές και αγαπημένες οικογένειες. Οι φίλοι σου περνάνε δύσκολα. Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείς να κλέψεις την παράσταση. Πρέπει να τους αγκαλιάσεις."
Μάλλον εγώ θα κάνω λάθος.
Σήμερα, ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς μπορούσαν να έρθουν να με πάρουν από το σχολείο γιατί είχαν δουλειά, οπότε πρέπει να γυρίσω μόνη μου στο σπίτι....και να πάω να γράψω πάλι την έκθεση, αφού η κυρία Ζωή με έβγαλε ψεύτρα.
Το καινούργιο μας σπίτι είναι μια μονοκατοικία στο τέλος ενός δρόμου που βγάζει σε αδιέξοδο, απομονωμένη από τα υπόλοιπα σπίτια της περιοχής.
Όταν πήγαινα στο παλιό σχολείο, επέστρεφα πολλές φορές μόνη μου στο σπίτι, μιας και ήξερα όλα τα κατατόπια απ' έξω.
Στην καινούργια γειτονιά δεν έχω προφτάσει να τα μάθω όλα, αλλά τουλάχιστον ξέρω το δρόμο για το σπίτι.
Λίγο πριν φτάσω στο δρόμο του σπιτιού μου, ακούω γέλια πίσω μου.
Γυρίσω και βλέπω τη Νικολέτα, τον Παναγιώτη και τη Σοφία να με ακολουθούν γελώντας.
Στρίβω στο δρόμο που οδηγεί στο σπίτι. Η μαμά μου είχε πει ότι στο σημείο αυτό, όταν θα βρίσκομαι μόνη μου, θα πρέπει να επιταχύνω, να έχω το νου μου και τα κλειδιά στα χέρια μου, ώστε να μπω γρήγορα στο σπίτι.
Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε!
Ακούω γρήγορα ποδοβολητά να με πλησιάζουν. Καταλαβαίνω πως τρέχουν προς το μέρος μου. Αρχίζω και εγώ να τρέχω, έχοντας τα μάτια μου κολλημένα στην πόρτα του σπιτιού μου που φαίνεται στο βάθος.
Λίγα βήματα πριν την αυλόπορτα του σπιτιού, νιώθω μια έλξη προς τα πίσω, σαν κάποιος να τραβά τη τσάντα μου.
Ενστικτωδώς, σπρώχνω την τσάντα να πέσει από τους ώμους μου, ώστε να μπορέσω να ξεφύγω.
Τα χέρια μου τρέμουν. Προσπαθώ να βάλω το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Κοιτάω πίσω μου και τους βλέπω να με πλησιάζουν όλο και περισσότερο.
Η πόρτα ξεκλειδώνει, αλλά πριν προλάβω να περάσω το κατώφλι και να την κλείσω πίσω μου, η Νικολέτα με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει έξω.
Ακούω τον συναγερμό να ζητάει μανιωδώς τον κωδικό, ώστε να μην ενεργοποιηθεί.
Με μιας ο Παναγιώτης με σπρώχνει και πέφτω ανάσκελα κάτω. Στέκεται από πάνω μου και ξεκινά να με κλοτσά στα πλευρά.
Ο συναγερμός χτυπά, αλλά τίποτα δεν τους πτοεί.
Η Νικολέτα πλησιάζει το πρόσωπό μου και μου κλείνει το στόμα, καθώς φώναζα για βοήθεια.
Η Σοφία στέκεται λίγο πιο πέρα και κοιτά αμέτοχη. Φαίνεται να είναι σε σοκ, γιατί δεν κάνει τίποτα.
"Για να δούμε Κατερινούλα τι θα κάνεις τώρα." λέει η Νικολέτα τονίζοντας με απέχθεια το υποκοριστικό του ονόματός μου.
Ο συναγερμός συνεχίζει να χτυπά.
Η Σοφία ακόμα ακίνητη.
"Είσαι και καρφί. Τώρα θα μάθεις τι θα παθαίνεις όταν μας καρφώνεις στη δασκάλα." συμπληρώνει ο Παναγιώτης.
Προσπαθώ να αντισταθώ αλλά μάταιος κόπος. Η Νικολέτα με έχει ακινητοποιήσει και ο Παναγιώτης δεν σταματά στιγμή να με κλοτσά.
Έτσι όπως κουνιέμαι και τραντάζομαι το χέρι της Νικολέτας καλύπτει και τη μύτη μου, εκτός από το στόμα.
Το έχει καταλάβει;
Προσπαθώ να αναπνεύσω αλλά δεν μπορώ.
Δεν έχει καταλάβει κανείς τι συμβαίνει;
Η όρασή μου γίνεται πιο θολή και το μόνο που καταφέρνω να δω είναι τη Σοφία να προσπαθεί να τραβήξει το χέρι της Νικολέτας από το πρόσωπό μου.
Είναι πια αργά.
Ήδη, νιώθω πιο ελαφριά, σαν να πετάω ψηλά και να γυρίζω πίσω στην αυλή του παλιού σχολείου, να παίζω με τον Γιαννάκη, τη Δημητρούλα, τον Σάκη το ψιλολέκι, την Εύη την ξανθόψειρα, την Γιασμίν, τον Μάρκο, την Αμαρυλλίς. Ακούω τον κύριο Γιώργο να μας διδάσκει μαθηματικά και στα αυτιά μου ηχεί η μουσική που ακούγαμε μαθαίνοντας όλοι μαζί τους χορούς της γιορτής του αποχαιρετισμού τον περασμένο Ιούνιο.
Και τώρα είναι όλα λευκά.
Νιώθω ήρεμη.
Σας βλέπω εσάς εκεί κάτω, τώρα που διαβάζετε την ιστορία μου.
Πλέον δεν είμαι η Κατερίνα, ούτε η Κατερινούλα.
Εδώ ψηλά τους αρέσει να με φωνάζουν "μικρή παιχνιδιάρα" κι όλοι ζηλεύουν τα παιχνίδια που ξέρω να παίζω, αλλά και το ότι είμαι ακόμα μικρή. Δεν με κοροϊδεύουν. Με αγαπάνε γι' αυτό που είμαι!
Οι άγγελοι είναι η νέα μου παρέα.
Αλλά δεν υπάρχει άλλη θέση εδώ για συνομήλικούς μου, θύματα σχολικής βίας. Ως ο νεότερος Άγγελος, οφείλω να κλειδώσω τη θέση με τη δικιά μου συμμετοχή. Εντολή ανωτέρων.
Στα δύο καινούργια παιδιά του τελευταίου σχολείου μου που βρίσκονται στην ίδια θέση με έμενα και δεν γνωρίζουν καν ποια ήμουν.
Με αγάπη,
Η Κατερινούλα.
Υ.Γ. Σας προσέχω εγώ!
DISCLAIMER1: Η ανωτέρω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
DISCLAIMER2: Το παραπάνω κείμενο ή μέρος του κειμένου προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, ή η ηλεκτρονική κοινοποίηση χωρίς την απαραίτητη αναφορά στον/στην συντάκτη/ρια . Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του όρου θεωρείται πράξη λογοκλοπής και διώκεται ποινικά.
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ και θα τα ξαναπούμε αύριο στις 15:00. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα!
Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
Comments