Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, ζωντάνεψε μια αγάπη παντοτινή κι αληθινή.
Αθάνατη θα έμενε στο χρόνο είχαν πει.
Η αγάπη αυτή ήταν ανάμεσα σε ένα κορίτσι κι έναν παππού.
Την γιόρταζαν την αγάπη τους κάθε 18η Ιανουαρίου κι ας μην ήταν η μέρα που γνωρίστηκαν.
Πολλοί θα έλεγαν, ότι γι' αυτό είχαν γιορτή εκείνη την ημέρα, επειδή, δηλαδή, τους έλεγαν Αθανασία και Θανάση.
Όχι, όμως.
Ο Θεός τους είχε δώσει εντολή να αγαπιούνται τόσο πολύ.
Κι έτσι την 18η ημέρα του χρόνου, ανήμερα του Αγίου Αθανασίου αποφάσισαν πέρα από τα ονόματά τους να γιορτάζουν και την αγάπη τους που ήταν...Αθάνατη.
Άλλωστε, αυτό δεν σήμαιναν και τα ονόματά τους;
Ακόμα, όμως, κι αν η μνήμη αυτών των δύο ξεγραφτεί από την ιστορία και χάσει την αθανασία, ένα είναι το σίγουρο:
Η αγάπη τους θα παραμείνει αθάνατη!
"Έτσι δεν είναι παππού;" ρώτησε το κορίτσι που καθόταν στην κούνια της παιδικής χαράς.
"Έτσι είναι." απάντησε θετικά ο παππούς σπρώχνοντας την κούνια με δύναμη έτσι που το κορίτσι ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει, πέταξε στον ουρανό και ταξίδεψε στο χρόνο.
Και βρίσκεται τώρα, καθόλου μικρό κορίτσι πια κι αναρωτιέται:
"Έτσι ήταν;"
"Ναι έτσι είναι ακόμα και σήμερα. Αυτή η αγάπη μένει αθάνατη, γιατί όμοιά της στον κόσμο δεν έχει υπάρξει άλλη. Κι ακόμα κι αν εσύ κι εγώ φύγουμε από τον κόσμο αυτό, η αγάπη μας θα κατοικεί αιωνίως πάνω στη Γη." απάντησε ο παππούς με την ίδια βεβαιότητα που είχε απαντήσει τότε που ήταν και οι δύο πιο νέοι και έπαιζαν στην παιδική χαρά.
Κι αν πέρασαν χρόνια, κι αν οι ίδιοι άλλαξαν και μεγάλωσαν, η αγάπη τους παρέμεινε ίδια. Δυνατή, αληθινή και αυθεντική, όπως την πρώτη ημέρα. Μα πάνω από όλα κέρδισαν την αθανασία με το σπαθί τους, δημιουργώντας μια αγάπη αθάνατη! Γιατί ακόμα κι αν κανένας δεν θα τους θυμάται μετά από πολλά, πολλά, πολλά χρόνια, ξέρουν κι οι δύο πως ο ένας θα μένει αθάνατος στην μνήμη του άλλου.
Αυτή τη δύναμη έχει η αγάπη τους.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
___________
Όταν ήμουν μικρή το όνομά μου δεν μου άρεσε. Το θεωρούσα άσχημο, συνηθισμένο, ένα όνομα χωρίς νόημα ή ιστορία. Επίσης, θυμάμαι πως θύμωνα όταν το όνομά μου στις άλλες γλώσσες δεν ακουγόταν κάπως διαφορετικά από ότι στα Ελληνικά. Πάνω από όλα, βέβαια, ήμουν έξαλλη με τη μαμά μου που πήγε με την παράδοση και μου έδωσε όνομα από τον παππού μου και δεν επέλεξε ένα πιο ωραίο, πιο σπάνιο, πιο εύκολο για υπογραφή όνομα. Ναι ναι, ακόμα και το ζήτημα της υπογραφής ήταν ένας λόγος να μην συμπαθώ το όνομά μου. Ζήλευα την αδερφή μου που είχε ένα όνομα αρχαίο, μυθολογικό, λογοτεχνικό, καλλιτεχνικό, γνωστό αλλά όχι συνηθισμένο. Πηνελόπη... Ε τι τώρα... Δύο γνωστές προσωπικότητες υπάρχουν με αυτό το όνομα: η Πηνελόπη του Οδυσσέα και η Πηνελόπη Δέλτα. Ενώ, εγώ... Αθανασία. Μπλιαχ! Έτσι σκεφτόμουν...παλιά. Όταν ήμουν μικρό και χαζό!
Τώρα, όμως ακόμα κι αν μου αρέσουν κυρίως τα αρχαιοελληνικά ονόματα, ακόμα κι αν δεν είμαι υπέρ της παραδοσιακής "γιαγιαδο-παππουδο" ονοματοδοσίας, νιώθω τυχερή και ευγνώμων που πήρα το όνομά μου από τον παππού μου, τον μπαμπά του μπαμπά μου, που είναι δύο φορές μπαμπάς μου. Ίσως μαζί με το όνομα να πήρα και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.
Αν όντως ισχύει αυτό τότε μόνο χαρά μπορώ να νιώθω, γιατί ποιος δεν θα ήθελε να είναι καλοσυνάτος, ήρεμη δύναμη, ορθολογιστής αλλά ταυτόχρονα και συναισθηματικός, βοηθητικός και αλληλέγγυος, χαμογελαστός και πάνω από όλα άσος στην μπιρίμπα;
Άλλωστε, η γιαγιά μου συνηθίζει να διαπιστώνει πως εγώ και ο παππούς μου είμαστε "όνομα και πράμα". Εμείς οι "Θανάσηδες" που για τους δικούς μας είμαστε και "γκρινιάρηδες" αλλά εμείς προτιμούμε να λέμε πως είμαστε "υπέροχοι". Μάλλον, τα λένε αυτά γιατί μεταξύ μας έχουμε κάτι που οι υπόλοιποι δεν έχουν. Αγαπιόμαστε κι αυτό δεν κρύβεται.
Κι ίσως επειδή αγαπιόμαστε τόσο πολύ, να μοιάζουμε άλλο τόσο! Βέβαια, σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορώ να φτάσω την προσωπικότητα του παππού μου, ιδίως στην δεξιότητα της μπιρίμπας!
Χρόνια μας πολλά παππού μου!
______________
Πρώτο post-έκπληξη! Εγώ σου είχα πει να εγγραφείς στο newsletter για να μην χάνεις τίποτα... Μήπως τώρα να το σκεφτείς σοβαρά;
Όπως και να 'χει... Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter (είδες γιατί το λέω συνέχεια!), ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ και θα τα ξαναπούμε την Τετάρτη στις 15:00 (όντως, δεν έχω χρόνο για άλλη έκπληξη). Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα!
Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
Πι.Ες. Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν, χρόνια πολλά στον δικό μου υπερτέλειο παππού, χρόνια πολλά στον εαυτό μου!
Comments