Ο καιρός τρέχει και κανένας μας δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Οι ώρες γίνονται μέρες με ένα βλεφάρισμα. Οι μέρες γίνονται μήνες εν μία νυκτί.
"Πώς πέρασε έτσι ο καιρός;" λέμε και ξαναλέμε, λες και αυτόν τον περασμένο καιρό, δεν ζούσαμε, δεν κάναμε πράγματα.
Μήπως, λοιπόν, είναι όλα στο μυαλό μας; Μήπως ο καιρός δεν άλλαξε τους ρυθμούς τους, αλλά πάντα κινούταν με την ίδια ταχύτητα;
Κι αν ξαφνικά στη ζωή μας οι ρυθμοί του καιρού άλλαξαν, μήπως είναι στο χέρι μας να δούμε τι φταίει και αντιλαμβανόμαστε το πέρασμα του χρόνου με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχαμε συνηθίσει;
Ο καιρός δεν περνάει γρήγορα. Εμείς δεν του δίνουμε τη δέουσα προσοχή και σημασία, για να αποκτήσει ουσία και να μην μας ενοχλεί που τρέχει έτσι γοργά.
Αν κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και μας αρέσουν, αν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας νοιάζονται και τους νοιαζόμαστε, αν προσπαθούμε καθημερινά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, τότε δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η ταχύτητα του χρόνου και του καιρού.
Αυτό συνέβη και στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες και συνεχίζει να συμβαίνει μέχρι και σήμερα.
Κάθε μέρα καταπιάνομαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα, τα οποία αγαπώ με όλη μου την καρδιά.
Στάθηκα πολύ τυχερή και ήρθαν στη ζωή μου αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορείς να τους αποκαλέσεις απλά φίλους ή παρέα, γιατί είναι πολλά παραπάνω.
Και το πιο σημαντικό την περισσότερη ενέργειά μου την διαθέτω στην προσπάθεια να γίνομαι ολοένα και καλύτερος άνθρωπος, για να τα έχω εγώ καλά τόσο με τον εαυτό μου, όσο και με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Δεν είναι πολύ εύκολο, ξέρεις, να αφιερώνεις χρόνο ταυτόχρονα στις υποχρεώσεις σου, στα όνειρά σου, στη δουλειά σου, στις σπουδές σου, στην κατάρτισή σου, στη μόρφωσή σου, στα ενδιαφέροντά σου, στους ανθρώπους σου, στον κόσμο, στην επικαιρότητα, στη μελέτη, στον εαυτό σου, στην εξέλιξή σου, στην υγεία σου, στη ξεκούρασή σου, στη διασκέδασή σου.
Δεν είναι εύκολο να τα κάνεις όλα αυτά κάθε μέρα.
Δεν είναι εύκολο να τα κάνεις όλα αυτά κάθε μέρα και να μην απογοητεύσεις κανέναν.
Και το πιο δύσκολο από όλα είναι να βάλεις μπροστά για μια φορά το εγώ σου και να πεις:
"Προσπάθησα τόσο καιρό να μην απογοητεύσω τους άλλους, τώρα ήρθε η ώρα να μην απογοητεύσω τον εαυτό μου".
Αυτό το άρθρο, λοιπόν, είναι το εγώ μου.
Δεν υπήρξε όλους αυτούς τους μήνες, ούτε μία μέρα που να μην σκέφτομαι στο Skepsis by Athanasia, που να μην μου λείπει, που να μη με θλίβει το γεγονός ότι δεν είναι πλέον το επίκεντρο της ζωής μου και που να μην απογοητεύομαι με τον εαυτό μου γιατί δεν έκανα κάτι, ώστε να αλλάξει αυτό, γιατί δεν του έδινα ποτέ προτεραιότητα.
Μην παρεξηγηθώ. Δεν παραπονιέμαι. Αντιθέτως, είμαι πραγματικά ευγνώμων που αυτούς τους μήνες που ήμουν απούσα από εδώ, έδωσα προτεραιότητα σε άλλα πράγματα που εξαρχής αγάπησα.
Αν σε κάποιον πρέπει να παραπονεθώ, τότε αυτός είναι ο εαυτός μου.
Γιατί χρειάστηκε να πω πολλές φορές "πώς πέρασε έτσι ο καιρός;" για να πω "φτάνει" και να ορίσω εγώ την ταχύτητα με την οποία θα περνάει ο καιρός στη δική μου ζωή.
Χρειάστηκε να γυρίσω την πλάτη μου σε αυτά που δημιούργησα με τα ίδια μου τα χέρια, με το ξενύχτι μου, τον κόπο και τη φαντασία μου και να βάζω συνέχεια μπροστά όλα τα άλλα και όλους τους άλλους, ακόμα και σε περιπτώσεις που ήμουν ψυχικά και σωματικά εξαντλημένη, ακόμα και σε περιπτώσεις που η καρδούλα μου άλλα ζητούσε.
Χρειάστηκε να συμβεί αυτό, για να φτάσω στο σημείο να αντιληφθώ ότι έχω κάνει ρουτίνα μια καθημερινότητα που εγώ επέλεξα και τη δημιούργησα για να περνάω καλά και να ασχολούμαι με όσα κάνουν κάλο στη ψυχή μου.
Πώς συνέβη αυτό θα με ρωτήσεις.
Όταν δεν βάζουμε προτεραιότητες σε αυτή τη ζωή και όταν δεν κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις στο πρόγραμμά μας υπέρ όλων των ενασχολιών μας, για να μην μένει καμία αδικημένη, το μόνο εύκολο είναι να συμβεί αυτό.
Αλλά, όπως έχουμε πει πολλές φορές σε αυτό το blog... όλα για κάποιον λόγο γίνονται.
Τί νομίζεις; Ότι δεν έμαθα από αυτή την εμπειρία;
Από τα πάντα μπορούμε να αποκομίσουμε κάτι θετικό και όλα τα παθήματα μπορούν να γίνουν μαθήματα.
Άνοιξε, λοιπόν, το παράθυρο να μπει δροσιά του Μάη, που λέει και το άσμα, πάρε το χρόνο σου, μίλα με τον εαυτό σου, θέσε τις προτεραιότητες και τα όριά σου και ξεκίνα αυτή τη δύσκολη, αλλά υπέροχη ανάβαση προς την κορυφή.
Θα τα λέμε παρέα στο δρόμο στα σημεία που είτε θα πορευόμαστε δίπλα-δίπλα, είτε θα χρειάζεται ο ένας να σπρώχνει και να στηρίζει τον άλλον.
Και να θυμάσαι πως...
Σημασία έχει να μην απογοητεύεις τον εαυτό σου!
Καλό μήνα, φιλιά πολλά και καλή αναγέννηση του Skepsis by Athanasia.
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
