Γειά σου.
Είμαι ένα μικρό πλάσμα και στην αρχή της ζωής μου κανείς δεν μπορεί να βρει στο πρόσωπό μου κάποιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Βασικά δεν μπορεί να βρει το πρόσωπό μου!
Έχω πολλά παρατσούκλια, όπως φασολάκι, μπιζελάκι κι άλλα πολλά, ωστόσο για την επιστήμη ονομάζομαι έμβρυο.
Ο προορισμός μου είναι, σε εννέα μήνες από τη στιγμή που ξεκινά η διαδρομή μου στη ζωή, να βγω από ένα σκοτεινό μέρος στο φως και να ανακαλύψω τον κόσμο.
Βέβαια, αρκετές φορές είμαι πολύ βιαστικό και αποφασίζω να βγω στον πραγματικό κόσμο νωρίτερα. Ακόμα περισσότερες φορές καταφέρνω να ισοφαρίσω τα συνομήλικά μου μικρά πλάσματα και να είμαι μαχητής ή μαχήτρια. Όμως, υπάρχουν και φορές που ο σκοπός μου και ο τελικός μου προορισμός δεν βρίσκονται στη γη. Τότε είναι που βγάζω φτερά και πετώ ψηλά.
Είναι γνωστό πως κλοτσάω, στριφογυρνάω και αλλάζω τις ζωές των ανθρώπων. Για πολλούς είμαι μια ευχάριστη είδηση, αλλά για άλλους είμαι μια ανεπιθύμητη εξέλιξη.
Κάποιες φορές δεν προλαβαίνω να δω το φως του κόσμου και πετάω ψηλά νικώντας το σκοτάδι. Άλλες φορές, αφού δω το φως ξεκινώ ένα ταξίδι για να βρεθεί μια αγκαλιά για την οποία θα είμαι ευχάριστη είδηση.
Ό,τι κι αν από τα παραπάνω συμβαίνει το μόνο χαρακτηριστικό μου που δεν αλλάζει ποτέ, σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις, είναι η ικανότητά μου να δώσω σε έναν άνθρωπο την ιδιότητα του γονέα, της μαμάς και του μπαμπά.
Σαν μικρό φασόλι όμως που είμαι, το κύριο μέλημά μου είναι να κάνω μια γυναίκα μαμά. Σαφώς και δίνω το έναυσμα να δημιουργηθεί κι ένας μπαμπάς, αλλά αυτό το αναλαμβάνει κυρίως η εξέλιξή μου ως βρέφος. Δεν γίνεται αλλιώς, μιας και εγώ ως έμβρυο γνωρίζω τη μαμά από την αρχή ακόμα κι όταν αυτή δεν με έχει καταλάβει, ενώ το βρέφος αναλαμβάνει την πρώτη γνωριμία με τον μπαμπά του.
Εγώ με τη μαμά επικοινωνούμε, συνυπάρχουμε, μοιραζόμαστε τα βάρη και επιβιώνουμε μαζί από την πρώτη στιγμή. Με τη μαμά γνωριζόμαστε εννέα μήνες παραπάνω από ότι με τον μπαμπά. Τον ακούω κι αυτόν βέβαια, όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές, να μου διαβάζει παραμύθια, να μου τραγουδάει και να μου μιλάει. Όμως, αυτά τα κάνει και η γιαγιά και ο παππούς και η θεία και όλοι οι υπόλοιποι. Με τη μαμά έχουμε κάτι άλλο, ξεχωριστό και διαφορετικό.
Με τη μαμά επικοινωνούμε με τις καρδιές μας. Χτυπά η δική της και χτυπά κι η δική μου.
Όταν η μαμά μου πονάει το καταλαβαίνω, όταν εγώ πεινάω το καταλαβαίνει, όταν εκείνη είναι στεναχωρημένη το καταλαβαίνω, όταν εγώ δεν είμαι καλά το καταλαβαίνει.
Με τη μαμά μοιραζόμαστε το ίδιο καταφύγιο, το σώμα της.
Με τη μαμά είμαστε φίλοι.
Με τη μαμά είμαστε ένα.
Κι όταν από έμβρυο γίνομαι βρέφος και βλέπω το φως του κόσμου, όταν ακουμπώ πάνω στα χέρια της, όταν εκείνη νομίζει πως αυτή τη στιγμή που με αντικρύζει γίνεται μαμά, αλλά είναι μαμά από τη στιγμή που βρίσκομαι στο σώμα της, όταν νιώθω τα δάκρυά και τα φιλιά της πάνω μου, τότε είναι που εγώ γίνομαι παιδί. Αυτή είναι μαμά από την πρώτη στιγμή, εγώ όμως μπαίνω στην παιδικότητα μέσω αυτής της πρώτης αγκαλιάς και του πρώτου βλέμματος. Είτε όταν αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που βγαίνω στον κόσμο είτε αργότερα στη ζωή μου.
Γιατί η μαμά μου μπορεί να είναι ένα δώρο μεταγενέστερα στη ζωή μου. Αλλά μπορώ να καταλάβω ότι είναι η δική μου μαμά γιατί η αγκαλιά και το βλέμμα της με κάνουν πάλι μικρό φασόλι που μπορεί να ακούει την καρδιά της από μέσα.
Εγώ κάνω μια γυναίκα μαμά κι εκείνη με κάνει παιδί με την αγκαλιά της.
Με τη μαμά είμαστε αλληλένδετοι.
Χωρίς αυτή εγώ δεν μπορώ να υπάρξω κι χωρίς εμένα εκείνη χάνει αυτό το πλάσμα που ξέρει πώς χτυπά η καρδιά της από μέσα.
Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, που έχουν την ικανότητα να δημιουργήσουν, να θρέψουν, να φροντίσουν και να φέρουν στον κόσμο τη ζωή, εγώ ως έμβρυο δεν θα υπήρχα κι έτσι δεν θα κατάφερνα ποτέ να γίνω βρέφος, παιδί, άνθρωπος.
Αν δεν υπήρχαν οι μαμάδες, δεν θα υπήρχε ζωή!
Έχω υπάρξει κι εγώ έμβρυο, έχω βιώσει κι εγώ την πρώτη αγκαλιά και το πρώτο βλέμμα. Μπορεί να μην θυμάμαι τη στιγμή αυτή, αλλά έκτοτε κάθε φορά που αγκαλιάζω τη μαμά μου μπορώ να νιώσω την αγάπη, την ένωση, την επικοινωνία και τη θαλπωρή που είχα νιώσει και τότε στην πρώτη αγκαλιά. Ό,τι κι αν συμβεί στον κόσμο, ό,τι κι αν συμβεί ανάμεσα στους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση απόσταση κι αν υπάρχει ανάμεσά τους, η μαμά και το παιδί είναι πάντα ένα! Αν η καρδιά του ενός χτυπά, τότε χτυπά και η καρδιά του άλλου, αν ο ένας αναπνέει, τότε αναπνέει και ο άλλος, αν ο ένας είναι καλά, τότε είναι καλά και ο άλλος.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου. Βιολογικές ή θετές, μικρές ή μεγάλες, μαμάδες που έφτασαν στο σημείο να αγκαλιαστούν με το βρέφος τους, αλλά και μαμάδες που δεν θέλησαν αυτή την αγκαλιά, για τον οποιοδήποτε λόγο, μαμάδες που είναι και μπαμπάδες, όπως η δική μου, μαμάδες που έφεραν στον κόσμο το παιδί τους φυσιολογικά ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.
Γιατί μαμά δεν είναι η γυναίκα που θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί ή που θα το έχει γεννήσει με τον τρόπο που ορίζει η φύση. Μαμά είναι αυτή που μπορεί να αγαπήσει ένα μικρό πλάσμα σαν να το γνωρίζει εννέα μήνες παραπάνω από όλους τους άλλους ή σαν να έχει νιώσει την καρδιά του δίπλα στη δική της. Μαμά είναι η γυναίκα που θα κάνει αυτό το πλάσμα παιδί.
Χρόνια πολλά στην ίδια τη ζωή!
*Το παραπάνω κείμενο ή μέρος του κειμένου προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, ή η ηλεκτρονική κοινοποίηση χωρίς την απαραίτητη αναφορά στον/στην συντάκτη/ρια . Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του όρου θεωρείται πράξη λογοκλοπής και διώκεται ποινικά. (Ν.2121/1993)*
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις! Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
©️ 2021 by Skepsis by Athanasia
Kommentare