Αυτοκίνητα περνούν αφήνοντας πίσω τους ένα απαλό αεράκι ως σημάδι της φευγαλέας παρουσίας τους στο σημείο που στέκομαι και κοιτώ την πόλη γύρω μου. Έχει νυχτώσει, όμως η πόλη δεν κοιμάται. Οι άνθρωποι είναι ξύπνιοι, τα μπαλκόνια φωτισμένα, οι δρόμοι "ζωντανοί" και στη στάση του τραμ όπου βρίσκομαι επικρατεί μια αύρα αναμονής και το άκουσμα διάσπαρτων λέξεων που προέρχονται από τις συζητήσεις των ανθρώπων. Όλοι για κάπου έχουν ξεκινήσει να πάνε. Άλλοι επιστρέφουν στο σπίτι τους, άλλοι ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη βραδιά τους, ενώ άλλοι απλά μετακινούνται στον επόμενο προορισμό της διαδρομής τους. Η πολυπόθητη αμαξοστοιχία φτάνει με απόλυτη ακρίβεια μπροστά μας. Όλοι μας "γδύνουμε" με τα μάτια μας το βαγόνι ψάχνοντας απεγνωσμένα μια θέση να καθίσουμε. Είμαι τυχερή και βρίσκω απευθείας μια θέση άδεια. Δίπλα μου υπάρχει κι άλλη μία κενή. Κρατώντας προσεκτικά στα χέρια μου τα προσωπικά μου αντικείμενα, παρατηρώντας το περιβάλλον γύρω μου και ενίοτε χαζεύοντας έξω από το παράθυρο, οι στάσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Σηκώνω το βλέμμα μου γι' άλλη μια φορά για να μελετήσω τις κινήσεις που συμβαίνουν γύρω μου. Απέναντί μου, στην αντικριστή γραμμή θέσεων, κάθονται δύο άντρες έχοντας μεταξύ τους τρεις θέσεις κενές. Δεν γνωρίζονται από ό,τι φαίνεται. Άλλωστε, επιβιβάστηκαν σε διαφορετικές στάσεις και μέχρι στιγμής δεν έχει μιλήσει καθόλου ο ένας στον άλλον. Μερικές θέσεις δίπλα μου βρίσκεται μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερη από εμένα και μιλάει στο κινητό της. Οι δύο άντρες την κοιτάνε και παρόλο που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους γελάει πονηρά ο ένας στον άλλο. Η κοπέλα το καταλαβαίνει ότι αναφέρονται σε αυτήν, αλλά το αγνοεί. Το αγνοώ κι εγώ. Οι πόρτες ανοίγουν, ο χαρακτηριστικός ήχος που ανακοινώνει την κάθε στάση ακούγεται και επιπλέον κόσμος εισέρχεται μέσα στο τραμ. Μια κυρία γύρω στα σαράντα επιβιβάζεται. Στέκεται για λίγο παρατηρώντας τις θέσεις ανάμεσα σε εμένα και την κοπέλα και τις θέσεις ανάμεσα στους δύο άντρες. Δεν το σκέφτεται περισσότερο. Καλύπτει με μερικά βήματα την απόσταση που υπήρχε ανάμεσα στην πόρτα και τα καθίσματα και επιλέγει να καθίσει δίπλα μου. Με κοιτάει και μου χαμογελάει με τα μάτια της, μιας και η μάσκα δεν επιτρέπει το χαμόγελο με τα χείλη. Της ανταποδίδω το χαμόγελο και βολεύομαι λίγο καλύτερα στη θέση μου, για να της αφήσω περισσότερο χώρο να βολευτεί κι αυτή, αλλά και γιατί ένα αίσθημα ασφαλείας κατέκλυσε το μυαλό μου. Η μία στάση έρχεται και φεύγει η άλλη. Οι θέσεις από την πλευρά που καθόμουν εγώ και η κοπέλα αρχικά, μετέπειτα και η κυρία, είναι πλέον όλες γεμάτες από γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, χρωμάτων, σωματωτύπων. Οι θέσεις από την πλευρά των δύο αντρών είναι κατειλημμένες από μια παρέα αγοριών, εκτός από μία που παραμένει ακόμα άδεια. Κοιτώ γύρω μου στο βαγόνι και παρατηρώ πως γύρω στις δέκα κοπέλες στέκονται όρθιες σε μια άκρη, ενώ μόνο μερικοί άντρες δεν επέλεξαν αυτή τη μία κενή θέση. Τελευταία στάση πριν από τον τελικό μου προορισμό. Όλες οι θέσεις μέσα στο τραμ πιασμένες, εκτός από αυτή τη μία που βρισκόταν ανάμεσα σε πέντε άντρες. Οι πόρτες ανοίγουν και εισέρχεται μια κοπέλα στην ηλικία μου, η οποία φορά ψηλοτάκουνα. Ψάχνει απεγνωσμένα με τα μάτια της για μια θέση, ώστε να αντέξει την πιθανότατα πολύωρη ορθοστασία με τακούνια μέσα στο τραμ. Βλέπει την άδεια θέση. Κάνει ένα μικρό βήμα προς αυτήν, αλλά κοιτά τις υπόλοιπες πιασμένες θέσεις δίπλα της και επιστρέφει στην αρχική της θέση. Ακούω τη στάση στην οποία θέλω να κατέβω. Κοιτώ για τελευταία φορά τις απέναντι μου θέσεις. Πιασμένες όλες εκτός από μία. Αφού σηκώνομαι, ελευθερώνεται και η δική μου θέση. Κάνω νόημα στην κοπέλα με τα τακούνια να καθίσει εκείνη. Με ευχαριστεί πολύ, καθώς θα μπορούσα απλά να είχα αποβιβαστεί και να είχα αδιαφορήσει ποιος θα έπαιρνε τη θέση μου. Της είπα πως δεν κάνει τίποτα, πως τη συγχαίρω που άντεξε όρθια πάνω σε τόσο ψηλό παπούτσι και πως φοράει πολύ όμορφο άρωμα. Η κυρία που καθόταν μέχρι πριν λίγο δίπλα μου μπαίνει κι αυτή στη συζήτηση και επιβεβαιώνει το κοπλιμέντο μου σχετικά με το άρωμα της κοπέλας. Χαιρετώ και τις δύο και αποβιβάζομαι. Αυξάνω ταχύτητα, κρατώ τα κλειδιά μου στο χέρι μου και ρίχνω μια κλεφτή ματιά πίσω μου για να επιβεβαιώσω πως τον δρόμο που ακολουθώ εγώ, ακολουθεί μόνο μια ηλικιωμένη κυρία και κανένας άλλος. Παρόλο που το μυαλό μου είναι προσηλωμένο στο να δείχνει προσοχή στις κινήσεις και τους θορύβους που λαμβάνουν χώρα τριγύρω μου, βρίσκω την ευκαιρία να χαμογελάσω λιγάκι και να σκεφτώ με περηφάνια το γεγονός πως όλες οι φοβισμένες γυναίκες επιλέξαμε να εμπιστευτούμε η μία την άλλην, κι ας ήμασταν άγνωστες μεταξύ μας, και απορρίψαμε ως ενδεχόμενο να καθίσουμε ανάμεσα σε τόσους άντρες, που παρόλο το ότι δεν γνωρίζονταν, εκείνοι επέλεξαν όλοι μαζί να χασκογελάνε και να σχολιάζουν μεταξύ τους ό,τι θηλυκό περνούσε την πόρτα του τραμ. Τουλάχιστον εμείς όλες μαζί διανύσαμε μια πιο ασφαλή διαδρομή μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, είπαμε μια καλή κουβέντα η μία στην άλλη και αδιαφορήσαμε για τον σεξισμό που βρισκόταν παρατεταγμένος ακριβώς απέναντι μας. Κορίτσια, να κάθεστε η μία δίπλα στην άλλη στα μέσα, να χαμογελάτε και να μοιράζετε κοπλιμέντα η μία στην άλλη. Να χτίζεται πρωί και βράδυ το δικό σας στρατόπεδο φεμινισμού απέναντι στο κάθε στρατόπεδο μισογυνισμού και σεξισμού συναντάται μπροστά σας. Έτσι έτυχε να κάνω κι εγώ μαζί με κάποιες άλλες άγνωστες γυναίκες. Φτιάξαμε ένα δικό μας στρατόπεδο ασφαλείας, μια δική μας σειρά θέσεων στο τραμ, απέναντι σε μια σειρά θέσεων της οποίας τα μέλη προέρχονταν από μια στιγμή του Μεσαίωνα. Κορίτσια, να προσέχετε η μία την άλλη! Και αγόρια, χαλαρώστε λίγο και δείτε τη θέα έξω από το παράθυρο.
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
Comments