- Στη μνήμη του μπαμπά μου που χάθηκε σε κάποιο χιλιόμετρο της Πατρών-Πύργου και σε όλων των θυμάτων της ασφάλτου.-
Ήταν ξημερώματα Σαββάτου.
Τοποθεσία, Εθνική Οδός Πατρών-Πύργου. Ημερομηνία, 3 Νοεμβρίου 2007.
14 χρόνια από τότε...κι ο δρόμος είχε τη δική του τραγωδία.
Για τον περισσότερο κόσμο ξημέρωνε ένα συνηθισμένο Σαββατοκύριακο. Ίσως για κάποιους να ήταν και ένα πολύ σημαντικό Σαββατοκύριακο στις ζωές τους. Κάποιος μπορεί να παντρευόταν, άλλος μπορεί να βάφτιζε το παιδί του, άλλος μπορεί να έφευγε ταξίδι κι άλλος μπορεί να είχε γενέθλια.
Για την οικογένειά μου όμως εκείνο το Σαββατοκύριακο κάθε άλλο παρά συνηθισμένο και όμορφο ήταν. Σημαντικό πράγματι. Και αλησμόνητο. Αλλά σε καμία περίπτωση ένα Σαββατοκύριακο που θέλαμε να ζήσουμε.
Ήταν η φωνή της μαμάς μου η οποία μιλούσε στο τηλέφωνο που με ξύπνησε εκείνο το πρωί. Στην άλλη μεριά της γραμμής βρισκόταν ένας γιατρός. "Ελάτε και θα δείτε" έμαθα αργότερα πως έλεγε στη μαμά μου.
Έπειτα από αυτό όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς, φύγαμε από εκεί γιατί το κλίμα ήταν φορτισμένο, πήγαμε στο σπίτι της θείας, παίζαμε με τα ξαδέρφια μας κι απλά περιμέναμε να γυρίσει η μαμά που είχε πάει σε έναν γιατρό. Αυτό γνωρίζαμε τότε εγώ και η αδερφή μου.
Και γύρισε η μαμά. Της πήρε ώρα αλλά γύρισε. Με δύο κόκκινα τριαντάφυλλα στο χέρι. Μας πήγε μέσα στο δωμάτιο της ξαδέρφης μας για να μας μιλήσει. Μπήκε απευθείας στο ψητό. Δεν μας είπε πως ο μπαμπάς έφυγε για ένα επαγγελματικό ταξίδι, ούτε ότι πέταξε ψηλά στον ουρανό. Μας είπε την αλήθεια.
"Ο μπαμπάς πέθανε". Έτσι, ωμά. Κι ας ήμασταν πέντε χρονών εγώ κι εννιά η αδερφή μου. Δεν το έκανε για να μας πληγώσει. Το τσιρότο το βγάζεις με τη μία. Θα πονέσεις αλλά είναι στιγμιαίο. Αν το τραβάς λίγο λίγο θα νιώσεις κάθε στιγμή του πόνου στο δέρμα σου. Έτσι συμβαίνει και με το πένθος. Τα δίνεις όλα στην αρχή για να μην πονάς για μια ζωή.
Το πρώτο πράγμα που βγήκε από τα χείλη μου ήταν "Θέλω να κλάψω". Κι έκλαψα. Κι εγώ κι η μαμά μου κι η αδερφή μου κι όλη η οικογένεια.
Τα τριαντάφυλλα, μας είχε πει η μαμά, ήταν από τον μπαμπά ως αποχαιρετιστήριο δώρο. Το είχα πιστέψει τότε. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο να είχε συμβεί, γιατί έμαθα τι σημαίνει τροχαίο και ακαριαίος θάνατος. Όμως τότε αυτό ήταν αρκετό για να μετριαστεί κάπως ο πόνος.
Η εικόνα του μπαμπά μου και σκηνές από τον τόπο του "εγκλήματος" έγιναν πρωτοσέλιδο σε όλες τις τοπικές εφημερίδες. "Νεκρός άνδρας, πατέρας δύο παιδιών, στην Πατρών-Πύργου έπειτα από μετωπική".
Η Πατρών - Πύργου έχει μια τάση προς τις τραγωδίες. Τις αγαπά, τις θέλει, τις αποζητά, δεν τις εγκαταλείπει.
Τί γίνεται με την Πατρών - Πύργου; Ποιος ευθύνεται για την ασφάλεια αυτού του δρόμου; Πόσο δύσκολο είναι να τοποθετηθεί διαχωριστικό κιγκλίδωμα ανάμεσα στα δύο ρεύματα; Πόσοι ακόμα πρέπει να "φύγουν" για να γίνουν οι αποφάσεις πράξεις; Πόσες οικογένειες ακόμα πρέπει να προσεύχονται κάθε φορά που περνάνε από ένα σημείο αυτής της οδού;
Η αρχή για τη δημιουργία ενός πιο ασφαλούς αυτοκινητοδρόμου έγινε το 2001, όμως τα έργα σταμάτησαν το 2011. Το 2013 αναθεωρήθηκε η σύμβαση και ένα χρόνο μετά πραγματοποιήθηκε μια προσπάθεια δημοπράτησης. Όλα αυτά μέχρι το 2015 όταν τα πάντα ακυρώθηκαν. Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα χρόνια, ώστε η πολιτεία να ασχοληθεί πάλι με την Πατρών-Πύργου το 2019. Μόλις πέρυσι το τμήμα Πάτρα-Πύργος του επικείμενου πελοποννησιακού αυτοκινητοδρόμου παραχωρήθηκε στην Ολυμπία Οδό. Η ολοκλήρωση του έργου αναμένεται να πραγματοποιηθεί στις αρχές του 2024.
Δύο δεκαετίες και εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα χρειάστηκε να περάσουν από την αφετηρία των έργων για να φτάσουμε στο σήμερα. Και τι συμβαίνει στο σήμερα; Η Πατρών-Πύργου παραμένει ένας επικίνδυνος δρόμος.
Στην περίπτωση του μπαμπά μου το μοιραίο έμελλε να συμβεί. Και έπειτα έπρεπε να αποδοθούν ευθύνες.
Σε ποιον;
Στον άνθρωπο που οδηγούσε το αυτοκίνητο το οποίο προκάλεσε την τραγωδία, επειδή έχασε τον έλεγχο; Στον άνθρωπο αυτό που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε έναν δρόμο που γνώριζε πολύ καλά πως δεν είναι για πολλά-πολλά;
Στον άνθρωπο αυτό πάλι που έκανε προσπέραση πάνω στην στροφή σε έναν δρόμο που γνώριζε πως δεν υπάρχει διαχωριστικό κιγκλίδωμα;
Μήπως στην πολιτεία που δεν έχει τοποθετήσει εδώ και πολλά χρόνια που έχει παρθεί η απόφαση κι έπειτα από σειρά οδικών τραγωδιών αυτό το περιβόητο διαχωριστικό κιγκλίδωμα;
Μήπως όμως και σε όλους όσους πιάνουν τιμόνι με περίσσεια ανευθυνότητας, ανωριμότητας και λανθάνουσας σιγουριάς για τις "καταπληκτικές" οδικές τους ικανότητες;
Σε όλους εκείνους που παραβιάζουν τον ΚΟΚ γιατί επαναπαύονται στη σιγουριά του "είμαι καλός οδηγός εγώ, δεν θα μου συμβεί κάτι";
Σε ποιον πρέπει, λοιπόν, να αποδοθούν οι ευθύνες;
Σε όλους πρέπει να αποδοθούν οι ευθύνες. Όλοι και όλες μας ευθυνόμαστε για κάθε τροχαίο που συμβαίνει στη χώρα μας.
Γιατί δεν έχουμε μάθει να έχουμε οδική παιδεία και παίρνουμε στο λαιμό μας αθώους ανθρώπους και ως αποσκευή τις οικογένειές τους.
Ναι, κύριε/α οδηγέ.
Φταις εσύ που πιάνεις τιμόνι ενώ έχεις πιει. Έστω και ένα ποτηράκι.
Φταις εσύ που πατάς το γκάζι τόσο που το όριο στο καντράν ξεπερνά το όριο που αναγράφεται στις ταμπέλες.
Φταις εσύ που κάνεις προσπέραση στις στροφές.
Φταις εσύ που οδηγείς και ταυτόχρονα μιλάς στο κινητό ή κάνεις story στο Instagram.
Φταις εσύ που το να περνάς τα STOP και τα κόκκινα σου έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση.
Φταις εσύ που δεν φοράς ζώνη και κράνος.
Φταις κι εσύ που ως πεζός δεν περνάς από τις διαβάσεις και αγνοείς τον "Γρηγόρη" και τον "Σταμάτη".
Φταις εσύ, ο γονέας, που δεν φοράς ζώνη στο παιδί σου και είτε το αφήνεις να κάθεται στο κεντρικό πίσω κάθισμα είτε το βάζεις πίσω από το τιμόνι, πάνω στα πόδια σου.
Φταις εσύ, ο γονέας πάλι, που υποκύπτεις στις πιέσεις του παιδιού σου να δανειστεί το αυτοκίνητό σου, ενώ δεν έχει δίπλωμα, για να πεταχτεί μια βόλτα.
Φταις εσύ, ο/η δάσκαλος/α οδήγησης που μένεις μόνο στα τυπικά της διδασκαλίας για τους/τις μαθητές/τριες σου.
Φταίμε όλοι εμείς που εθελοτυφλούμε στα εγκλήματα του δρόμου!
Ναι, εγκλήματα. Όχι τύχη, όχι μοιραίο, όχι πεπρωμένο, όχι θέλημα Θεού. Όχι πια κι όχι όταν γνωρίζουμε πιο είναι το ασφαλές -άρα και το σωστό-.
Ανθρώπινη απόφαση. Αμέλεια. Ανθρώπινη απόφαση να αμελείς τον κίνδυνο και τον θάνατο. Έγκλημα. Από αμέλεια.
Οφείλουμε να το μάθουμε πια αυτό. Όταν βρισκόμαστε στο δρόμο είτε ως οδηγοί, είτε ως πεζοί, είτε ως επιβάτες έχουμε ευθύνες. Ευθύνη προς τον εαυτό μας. Ευθύνη προς όλους τους συνανθρώπους μας. Αλλά ευθύνη και στις οικογένειές μας που βρίσκονται πίσω στο σπίτι και μας περιμένουν. Ευθύνη και για τις επόμενες γενιές που πρέπει να βρουν ασφαλείς δρόμους και να μάθουν μέσα από το παράδειγμά μας.
Αν αμελήσουμε αυτές τις ευθύνες, ενώ τις γνωρίζουμε, είναι ατύχημα; Είναι ανθρώπινο λάθος; Είναι τύχη;
Είναι δική μας συνειδητή απόφαση να συμπεριφερόμαστε ανεύθυνα στο δρόμο. Δεν είναι ανθρώπινο λάθος. Είναι έγκλημα. Και οφείλει να τιμωρείται. Είτε ευθύνεται ο οδηγός είτε ευθύνεται η ίδια η πολιτεία για τη δική της αμέλεια.
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!
Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
Comments