(κάνε swipe στις φωτογραφίες για να δεις τις αφιερώσεις που έγραφε η μαμά μου μέσα στα βιβλία μου.)
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή καθόμασταν με τη μαμά μου στο κρεβάτι ή στο σαλόνι και διαβάζαμε τη "Νίρα το μικρό ξωτικό", τον "Τριγωνοψαρούλη", την "Ωραία Σκουπιδοπαρέα" κι άλλα πολλά.
Αν δεν ήταν η μαμά μου να μου αγοράζει βιβλία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και να κάθεται μετά μαζί μου να με βοηθάει να τα διαβάσω, τότε εγώ σήμερα πολύ πιθανόν να μην είχα καμία επαφή με τα βιβλία και την λογοτεχνία.
Το παιδικό βιβλίο είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη του παιδιού. Μέσα από τα βιβλία το παιδί γνωρίζει κόσμους πολύ πιο όμορφους από τον πραγματικό, μαθαίνει, λαμβάνει σημαντικά μηνύματα, αναπτύσσει το λεξιλόγιό του και κρατά ζωντανή τη φαντασία της παιδικής του ηλικίας.
Ένα βιβλίο προσφέρει πολλά περισσότερα σε ένα παιδί από ό,τι ένα ακόμα παιχνίδι, ένας υπολογιστής, ένα κινητό κι ένα tablet.
Σήμερα, 2 Απριλίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου και είναι η αφορμή για εμάς τους μεγαλύτερους να διαβάσουμε πάλι τα παιδικά μας βιβλία, για τους γονείς να περάσουν ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους διαβάζοντάς τους παιδικά βιβλία και για τα παιδιά να γνωρίσουν αυτόν τον μαγικό κόσμο που ονομάζεται Λογοτεχνία!
Η "Νίρα το μικρό ξωτικό", ήταν το πρώτο μου βιβλίο που θυμάμαι να αγοράζω μαζί με τη μαμά μου κι έπειτα να το διαβάζω ουσιαστικά κι όχι απλώς κοιτώντας τις εικόνες ή ξεφυλλίζοντάς το. Η "Νίρα το μικρό ξωτικό" αρχικά ζούσε στο μεγάλο μας το αεροδρόμιο, όμως τα τελευταία 12 χρόνια ζει στο δικό μου σπίτι και στην καρδιά μου, αφού αυτή ήταν που με ταξίδεψε στον κόσμο των λέξεων και σηματοδότησε την αφετηρία της μεγάλης αγάπης που υπάρχει μεταξύ εμού και των βιβλίων.
"Η Μιμή η Νευρική" μου θυμίζει κάτι διακοπές στη Λευκάδα, μια μονοήμερη κρουαζιέρα στα Ιόνια Νησιά και μια έκπληξη γενεθλίων στο σήμα κατατεθέν ζαχαροπλαστείο της Λευκάδας. Ίσως, μου θυμίζει και μια τεράστια "κομπίνα" που είχε συμβεί πίσω από την πλάτη μου στην οποία συμμετείχαν ακόμα και υπάλληλοι του ζαχαροπλαστείου, αλλά δεν θα μοιραστώ τίποτα παραπάνω γιατί είναι μεγάλη ιστορία!
"Ο Τριγωνοψαρούλης" και "Η πριγκίπισσα Μπέρτα" μου θυμίζουν την 15η Ιουνίου που πάντα μαζί με τον τελικό έλεγχο του σχολείου έπαιρνα και το δώρο της μαμάς για το καλοκαίρι που δεν ήταν κάτι άλλο παρά ένα ακόμα βιβλίο, μια ακόμα ιστορία να με συντροφεύει στις καλοκαιρινές μου διακοπές.
Η "Ωραία Σκουπιδοπαρέα" μου θυμίζει εκείνη την περίοδο που είχα ξεκινήσει να διαβάζω τα βιβλία μόνη μου. Πόσο είχα γελάσει με αυτή την παρέα, η οποία ήταν όντως σκουπιδοπαρέα, μιας και επρόκειτο για την ιστορία κάτι σκουπιδιών!
Η "Πολυάννα" ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα με χρήματα που είχα μαζέψει μόνη μου! Μου θυμίζει την πρώτη φορά που κατάλαβα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τα βιβλία και άρα δεν θα έπρεπε να περιμένω κάποιον άλλον να μου προσφέρει ένα, αλλά να φροντίζω μόνη μου να ανανεώνω τη βιβλιοθήκη μου. Ήταν, λοιπόν, ένα απόγευμα καθημερινής και είχα πάει μόνη μου στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς για να αναζητήσω μια καινούργια ιστορία. Δεν είχα σκοπό να βάλω στη ζωή μου την "Πολυάννα", όμως το εξώφυλλο και η περιγραφή μού είχαν κινήσει το ενδιαφέρον. Έτσι, εκείνο το απόγευμα που άλλα παιδιά έτρεχαν έξω στους δρόμους της γειτονιάς κι άλλα έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια, εγώ περνούσα την καθιερωμένη μου συντροφιά με έναν ακόμα παιδικό φανταστικό ήρωα στην ασφάλεια του δωματίου μου.
Οι "Μικρές Κυρίες" είναι η ιστορία που με ανάγκασε πρώτη φορά να ξενυχτήσω για να ολοκληρώσω το βιβλίο. Όλο το βράδυ, θυμάμαι, διάβαζα τις ιστορίες αυτών των μικρών κυριών και δεν αισθανόμουν καθόλου κούραση, γιατί ένα βιβλίο, ένα ταξίδι στις λέξεις δεν μπορεί ποτέ να σου προσφέρει κάτι αρνητικό, όπως η κούραση. Ένα βιβλίο, πάντα προσφέρει "φωτεινά" και θετικά στοιχεία στη ζωή του αναγνώστη.
"Τα χελωνάκια του Παύλου" μου έμαθαν για τις χελώνες Καρέτα-Καρέτα και γιατί δεν πρέπει να ρίχνουμε "πλαστικά σε θάλασσες και ακτές". Έκτοτε, δεν έχω φύγει ποτέ από την παραλία, αφήνοντας πίσω μου σκουπίδια, δεν ρίχνω ποτέ στο δρόμο, πόσο μάλλον κοντά στη θάλασσα σκουπίδια, γιατί η ιστορία αυτή φρόντισε να μου μάθει από μικρή ηλικία πόσο επικίνδυνη μπορεί να σταθεί μια πλαστική σακούλα στη ζωή μιας χελώνας.
Τέλος, ο "Δόκτωρ Πορδαλός" και οι ιστορίες του ήταν τα τελευταία παιδικά βιβλία που διάβασα πριν "κάνω τη βουτιά" στα εφηβικά, στα νεανικά, στα φιλοσοφικά, στα κοινωνικο-πολιτικά, την ποίηση και τα μυθιστορήματα. Η πρώτη ιστορία, "Η περίφημη πορδαλόσκονη" ήταν ένα βιβλίο που μου θυμίζει την πιο όμορφη σχολική χρονιά του δημοτικού και την ώρα της "Ευέλικτης Ζώνης" κατά την οποία η δασκάλα μας φρόντιζε να μας κάνει να αγαπήσουμε τα βιβλία, διαβάζοντάς μας την ιστορία αυτή. Η δεύτερη ιστορία, "Η μπανιέρα του χρόνου", με συντρόφευε, θυμάμαι, σε όλα εκείνα τα διαλείμματα στο σχολείο που δεν είχα κανέναν για να κάνω παρέα και πήγαινα να κρυφτώ στο αμφιθέατρο για να "ξεφύγω" λίγο από τα υπόλοιπα παιδιά που ήθελαν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Το βιβλίο αυτό θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου γιατί δεν με άφησε ποτέ μόνη μου, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές με κράτησε παρούσα στην παιδική μου ηλικία. Η τρίτη ιστορία, "Η καταστροφή του κόσμου. Ίσως...", ήταν αυτή που θυμάμαι να τη διαβάζω και να μην μου αρκεί. Ήταν η ιστορία που αδικήθηκε, γιατί αποτέλεσε την αφορμή να καταλάβω πως θέλω να διαβάσω κάτι πιο "μεγαλίστικο". Όλοι έχουμε αδικήσει έτσι ένα βιβλίο!
Και πόσα άλλα βιβλία είχα διαβάσει και μου είχαν διαβάσει όσο ήμουν παιδί...
Μακάρι να μπορούσα να τα απαριθμήσω όλα!
Γράφοντας σήμερα για όλες αυτές τις ιστορίες, κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που πρόλαβα και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε μια εποχή που ως παιδιά κανένας μας δεν είχε δικό του κινητό και δεν είχαμε από 10 χρονών social media. Πρόλαβα τα τοπικά καταστήματα της γειτονιάς, όπως έγραψα και παραπάνω για το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Πρόλαβα τα απογεύματα που έβγαινα να κάνω ποδήλατο κι όχι να είμαι μπροστά από μια οθόνη. Πρόλαβα να μεγαλώσω σε μια εποχή που τα βιβλία ήταν ακόμα κάτι που τα παιδιά το αγαπούσαν, το είχαν στη ζωή τους, το δέχονταν, το αγκάλιαζαν!
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, σήμερα που όλοι είμαστε μπροστά από τουλάχιστον μία οθόνη, πρέπει να κάνουμε το παιδί να αγαπήσει το βιβλίο!
Αγαπημένα μου παιδικά βιβλία, σας ευχαριστώ που κάνατε την παιδική μου ηλικία να αξίζει! Σας ευχαριστώ που δημιουργήσατε έναν υπέροχο κόσμο μέσα στην παιδική ψυχή μου!
Μαμά ευχαριστώ που με έκανες να αγαπήσω τα βιβλία!
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις και τα δικά σου αγαπημένα παιδικά βιβλία, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις! Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ και θα τα ξαναπούμε την Κυριακή στις 15:00. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
©️ 2021 by Skepsis by Athanasia
Comments