*DISCLAIMER1: Στο παρόν κείμενο γίνεται αναφορά σε αγχώδεις διαταραχές και λεπτομέρειες περιστατικών στα οποία εμπλέκονται ψυχικές διαταραχές.
*DISCLAIMER2: Όσα γράφονται πηγάζουν από τη δική μου, ατομική και προσωπική εμπειρία. Δεν είμαι ειδικός ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτής, ούτε έχω κάποια πιστοποίηση συμβουλευτικής υποστήριξης. Για οποιαδήποτε ταύτιση ή απορία με τα παρακάτω, συμβουλευτείτε κάποιον ειδικό.
Γειά σου. Είμαι εδώ σήμερα για να σου αφηγηθώ μια ιστορία. Ίσως να αναρωτιέσαι ποιος είμαι εγώ. Λοιπόν, είμαι αόρατος, δεν μπορείς να με αγγίξεις, όμως ενίοτε μπορείς να με ακούσεις, όταν είμαι πολύ θυμωμένος, μπορείς να με μυρίσεις, όταν έχω φορέσει ωραία αρώματα και μπορείς να με αισθανθείς πάνω σου, αν είμαι βιαστικός. Δίχως εμένα δεν μπορείς να ζήσεις και πολλές φορές με αποζητάς. Είμαι ο αέρας και γνωρίζεις πολύ καλά ότι από εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς, γιατί ακούω και βλέπω τα πάντα.
Γι' αυτό και μπορώ να σου αφηγηθώ την ιστορία της 24ης Απριλίου του 2020. Μόνο εγώ μπορώ να επιβεβαιώσω τα όσα θα ειπωθούν μιας και μόνο εγώ ήμουν παρών.
Παρασκευή, 24 Απριλίου, 2020
Ο ήλιος εκείνη την ημέρα βγήκε ψηλά στον ουρανό. Άλλη μία ημέρα ξημέρωσε. Φως και δροσιά. Τίποτα δεν υποδείκνυε πως αυτή η μέρα θα ήταν διαφορετική. Όλα έμοιαζαν φυσικά και το καλοκαίρι φαινόταν να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Μα μια ημέρα, μια στιγμή, ακόμα και ένα λεπτό δεν μπορεί να είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Ο καθένας και η καθεμία ζει την κάθε ημέρα με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικές έγνοιες και άγχη στο μυαλό.
Εκείνο το ξημέρωμα έτυχε να βρεθώ μέσα σε ένα υπνοδωμάτιο. Στις 3:00 τα ξημερώματα το φως ήταν ανοιχτό και πάνω σε ένα γραφείο ήταν απλωμένα χαρτιά με σημειώσεις, ανοιχτά βιβλία και σε ένα φύλλο τετραδίου το μελάνι έρρεε γρήγορα σχηματίζοντας λέξεις.
Μου έκανε εντύπωση η εικόνα αυτή και δίχως να το σκεφτώ πλησίασα για να δω καλύτερα τα όσα βρίσκονταν πάνω σε εκείνο το γραφείο. Ήμουν, όμως, λίγο φουριόζος και δικό μου ήταν το λάθος που έκανε τα χαρτιά να σηκωθούν ψηλά, να κυματίσουν δίχως να εφάπτονται κάπου πριν η βαρύτητα τα τραβήξει προς το έδαφος. Τότε ήταν που είδα εκείνο το κορίτσι, το οποίο έτρεξε να τα μαζέψει όλα και να τα τοποθετήσει πάλι στη θέση τους, κακολογώντας την τύχη της και μουρμουρίζοντας κάτι σχετικό με τον χρόνο και το γεγονός πως δεν θα προλάβει να κάνει κάτι.
Ξεφύσηξε δυνατά, ασκώντας πίεση πάνω μου. Ένιωσα πως με μάλωνε επειδή της ανακάτεψα τα πράγματά της και μάλλον την έβγαλα από τη ροή του προγράμματός της. Αύτη ήταν και μία από τις φορές που ένιωσα άσχημα που βρισκόμουν μέσα σε έναν χώρο.
Βέβαια, ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο που οι άνθρωποι βιάζονται να κάνουν κάτι και να πάνε κάπου. Να εγώ που πρέπει να βρίσκομαι συνεχώς παντού και να κάνω τόσα πράγματα ταυτόχρονα, ειδικά όταν με επισκέπτονται οι φίλοι μου, η βροχή, το χαλάζι, το χιόνι και άλλοι πολλοί, και παρόλο που διαρκώς τρέχω πάντα όλα τα προλαβαίνω, αλλά ποτέ δεν αγχώθηκα πως ίσως να μην προλάβω. Ε και αν δεν προλάβω να βρεθώ παραδείγματος χάριν με τη βροχή, δεν έγινε και τίποτα, θα καταφέρουμε να βρεθούμε άλλη μέρα. Τώρα γιατί στον κόσμο των ανθρώπων τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Ίσως να είναι φυσιολογικό για αυτούς να αγχώνονται. Κάθε κόσμος με τις δικές του συνήθειες.
Τέσσερις και είκοσι το κορίτσι έκλεισε το τετράδιο και ξεκίνησε να μαζεύει όλα όσα βρίσκονταν πάνω στο γραφείο. Φαινόταν κουρασμένη και μου έκανε εντύπωση που δεν κοιμόταν ενώ είχε πάει τόσο αργά. Είχα ακούσει πολλές φορές τους ανθρώπους να λένε "είμαι κουρασμένος, πάω να κοιμηθώ" ή "είναι πολύ αργά πάω για ύπνο".
Έσπευσα όμως να βγάλω γρήγορα συμπεράσματα, γιατί το κορίτσι εν τέλει έσβησε το φως και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Δεν κοιμόταν όμως. Τι περίεργος άνθρωπος.
Στριφογύριζε διαρκώς, πότε σκεπαζόταν και πότε έσπρωχνε τα σκεπάσματα. Ησυχία δεν είχε. Μήπως είχα φταίξει εγώ που ανακάτεψα τα χαρτιά; Προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου πως κάτι άλλο την βασάνιζε.
Έξι το πρωί και το κορίτσι έκλεισε τα μάτια του.
"Τώρα κοιμάται;" αναρωτήθηκα.
Ποτέ δεν ξέρεις αν οι άνθρωποι κοιμούνται όταν απλά έχουν τα μάτια κλειστά.
Υπέθεσα πως αφού και το σώμα της είχε ησυχάσει και δεν κουνιόταν, πως ναι πράγματι είχε κοιμηθεί.
Όχι μην άγχεσαι, ανέπνεε. Πάντα καταλαβαίνω αν κάποιος είναι ζωντανός ή όχι. Είναι εύκολο να το γνωρίζω μιας και οι αναπνοές μας γίνονται μία.
Οκτώ το πρωί και το κορίτσι πετάχτηκε. Με τρόμαξε, το θυμάμαι πολύ καλά.
Έπιασε στα χέρια της γρήγορα το κινητό της και κάποιον κάλεσε.
"Έλα μαμά. Είδες το μήνυμα που σου έστειλα;"
...
"Γιατί μωρέ μαμά;"
...
"Σε παρακαλώ, ακύρωσέ το."
...
"Μα υπάρχει λόγος."
...
"Καλά, καλά, με υποχρέωσες."
Δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι θυμωμένη ή όχι. Μάλλον ανάμεικτα πρέπει να ήταν τα συναισθήματά της.
Αφού έκλεισε το τηλέφωνο, άρχισε να πληκτρολογεί ένα μήνυμα. Δεν ξέρω τι έγραφε. Ήθελα να είμαι διακριτικός. Ή μπορεί και να ξέρω απλά τώρα να είμαι εχέμυθος.
Ξέρω, όμως, κι αυτό γιατί το κορίτσι φρόντισε να το μοιραστεί με κάποιους άλλους ανθρώπους λίγες ημέρες αργότερα, πως στις εννέα το πρωί εκείνης της ημέρας κανονικά είχε ένα τρίωρο μάθημα, αλλά όπως καταλαβαίνεις το μάθημα αυτό δεν πραγματοποιήθηκε.
Όταν το μήνυμα έφτασε στον δέκτη του, το κορίτσι ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε ξανακοιμηθεί.
Πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να ξυπνήσει. Έξω είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι. Εγώ είχα "παγιδευτεί" μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Είχα αγωνία όμως να δω τι θα γίνει.
Όταν ξύπνησε η μέρα είχε φύγει και η νύχτα είχε πάρει τη θέση της. Το κορίτσι αγχώθηκε πως έκανε λάθος. Μουρμούριζε πως δεν διάβασε αυτά που έπρεπε και όσο έπρεπε, πως δεν έπρεπε να κοιμηθεί τόσες ώρες, πως πήγε πίσω στο πρόγραμμά της κι άλλα πολλά.
Ήθελα να της ψιθυρίσω πως δεν έκανε κάτι λάθος. Έκανε αυτό που εκείνη ένιωθε σωστό και το πιο βασικό από όλα έκανε αυτό που έπρεπε για να μπορέσει να κάνει όλα τα υπόλοιπα. Ξεκουράστηκε.
Ήθελα αλλά δεν μπορούσα. Γιατί στη ζωή αυτή ο καθένας έρχεται με το δικό του σκοπό και τις ανάλογες ικανότητες. Πολύ θα ήθελα να μπορώ να μιλάω και να λέω στους ανθρώπους αυτά που οι ίδιοι δεν λένε στους εαυτούς τους, αλλά έχω ακούσει να λένε πως κάποιος που είναι πιο ανώτερος από εμένα και ξέρει ακόμα περισσότερα κι από εμένα, ξέρει τι κάνει και ξέρει πως να κάνει τους ανθρώπους να σηκώνονται όταν πέφτουν. Δίκιο θα έχουν όσοι το λένε αυτό.
Για να μην τα πολυλογώ, το κορίτσι αυτό το κατάλαβε νωρίς πως ήταν σωστό που πήρε το χρόνο της, αλλά ο κόσμος γύρω της πολύ συχνά της δημιουργούσε ενοχές γι' αυτό που έκανε και για άλλα πολλά. Οι ενοχές γίνονταν άγχος και αυτό πολύ συχνά μας έβαζε και τους δύο πάλι στο ίδιο υπνοδωμάτιο να αναβιώνουμε με κάποιον τρόπο εκείνο το ξημέρωμα της 24ης Απριλίου.
Θα μπορούσα να πω, μιας και ήμουν παρών και στα δύο γεγονότα, πως λίγες ημέρες μετά από τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, το κορίτσι, δίχως να το γνωρίζει τότε, ζούσε την πρώτη ημέρα της δικής της δικτατορίας, αυτής του μυαλού της, το οποίο υπολόγιζε περισσότερο από όσο έπρεπε τις γνώμες των υπολοίπων.
Το κορίτσι αυτό έπρεπε να παλέψει με το ίδιο της το μυαλό. Έπρεπε να παλέψει με τις αϋπνίες και ένα ακατανίκητο άγχος.
Βασικά, ξέρω πως ακόμα παλεύει, γιατί συχνάζω μέσα στο υπνοδωμάτιό της. Πλέον, συχνάζω σε αρκετά υπνοδωμάτια ανθρώπων που βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Προσπαθώ να τους δημιουργώ ένα ήρεμο περιβάλλον για να γνωρίζουν πως ό,τι κάνουν για τον εαυτό τους είναι σωστό και ενίοτε κάνω συμφωνία με την πίεση, ώστε να βουλώνουν τα αυτιά τους και να μην ακούν τη βαβούρα της κοινωνίας.
Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να μιλήσω, αλλά έχω βρει άλλον τρόπο να βοηθώ τους ανθρώπους. Άλλωστε, με το παράδειγμά μου τους αποδεικνύω πως κανένας λόγος δεν υπάρχει για να αγχώνονται. Αν εγώ μπορώ να είμαι ταυτόχρονα παντού και να μην αγχώνομαι αν θα προλάβω ή αν θα τα καταφέρω, τότε κι αυτοί μπορούν να κάνουν όλα όσα θέλουν χωρίς άγχος.
*Το παραπάνω κείμενο ή μέρος του κειμένου προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα. Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, ή η ηλεκτρονική κοινοποίηση χωρίς την απαραίτητη αναφορά στον/στην συντάκτη/ρια . Οποιαδήποτε παραβίαση αυτού του όρου θεωρείται πράξη λογοκλοπής και διώκεται ποινικά. (Ν.2121/1993)*
Αυτή ήταν η ιστορία από την πρώτη ημέρα που αντιμετώπισα την αϋπνία στο μεγαλείο της και σιγά σιγά τις επόμενες ημέρες αντιλήφθηκα πως επρόκειτο για ένα γενικό πρόβλημα κι όχι για κάτι περιστασιακό. Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες που σχετίζονται με την αγχώδη διαταραχή μου. Κάποια στιγμή ίσως τις μοιραστώ μαζί σου. Σήμερα προτίμησα να σου γράψω γι' αυτή, καθώς τέτοια εποχή ένα χρόνο πριν όλο το πρόβλημα είχε εκδηλωθεί.
Δεν θα σου πω "να μην αγχώνεσαι" γιατί είναι το πιο σπαστικό πράγμα που μπορεί να σου πει κάποιος, αλλά θα σου πω να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε κάνει να αγχώνεσαι. Έχει διαφορά αν το σκεφτείς. Να θυμάσαι πάντα πως ο αέρας που βρίσκεται γύρω σου είναι ο αέρας που αναπνέεις και βρίσκεται γύρω από εσένα για κάποιον λόγο. Μην αφήνεις ξένο άνεμο να περάσει τα όρια. Ρομαντικό και ουτοπικό ακούγεται το ξέρω, αλλά το έχουμε ανάγκη κι αυτό.
Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις! Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ! Τα λέμε σε ένα επόμενο άρθρο*. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα! Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!
*Νέο άρθρο ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 15:00 (GMT+3)!
©️ 2021 by Skepsis by Athanasia
Comments