Το Πανεπιστήμιο δεν είναι για όλους!

Διάβασέ το πρώτα και μετά βγάλε την ετυμηγορία σου.... Το λέω για καλό!

Ξέρω ξέρω... Θα πεις τώρα...

"Τί λες μωρέ Αθανασία; Όλοι έχουν δικαίωμα στην ανώτατη εκπαίδευση."

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!

Σαφώς κι όλοι έχουμε δικαίωμα σε κάθε μορφής και βαθμίδας εκπαίδευση, όλοι έχουμε δικαίωμα στην ελεύθερη και δωρεάν εκπαίδευση. Γιατί είμαστε ίσοι! Αλλά...δεν είμαστε ίδιοι!

Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον, έχει αλλιώτικα ενδιαφέροντα και όνειρα, φαντάζεται τη ζωή του διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Το γεγονός ότι εγώ φαντάζομαι μια ζωή,της οποίας το μισό επιθυμώ να το περάσω μέσα στα πανεπιστήμια, σπουδάζοντας κι αποκτώντας ακαδημαϊκές γνώσεις, δεν σημαίνει πως και όλοι οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου προσδοκούν έναν αντίστοιχο τρόπο ζωής.

Ή στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να αφιερώσουν τη ζωή τους σε κάποια τέχνη και να κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο μέσα από τις δημιουργίες τους. Εγώ, παραδείγματος χάριν, δεν θα μπορούσα να με φανταστώ ποτέ να ζώ ένα τέτοιο lifestyle, διότι δεν με λες και ταλέντο στις τέχνες!

Η επιλογή κάποιου να αφοσιωθεί στις τέχνες ή απλά να αρκεστεί στη βασική εκπαίδευση, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος από κάποιον του πανεπιστημίου ή πως δεν έχει υψηλό μορφωτικό επίπεδο, απλώς επειδή επιθυμεί να ζήσει μια διαφορετική ζωή από αυτή που η κοινωνία έχει συνηθίσει να δέχεται ως ορθή, λογική και πρέπουσα.

Μας μεγαλώνουν με την προτροπή "να μπεις στο Πανεπιστήμιο, να σπουδάσεις, να πάρεις ένα πτυχίο, να βρεις μια δουλειά, ως γιατρός ή δικηγόρος."

Αλλά, όλοι αυτοί που μας μεγάλωσαν αναρωτήθηκαν ποτέ αν εμείς θέλουμε να περάσουμε τη διαδικασία των Πανελληνίων, αν θέλουμε να διαβάζουμε όλη μας τη ζωή, ή αν θα είμαστε καλοί ως γιατροί και δικηγόροι; Βασικά, δεν σκέφτηκαν καν αν θα μας άρεσε να επιλέξουμε μια τέτοια καριέρα, αντιθέτως μας επέβαλλαν με τον τρόπο τους τα δικά τους θέλω.

Θα σου πω μια ιστορία, φρέσκια φρέσκια:

Συναντάω παλιά γνωστή στο δρόμο, η οποία είναι μαμά κι έχει μια κόρη στην ηλικία μου. Μέσα στη συζήτηση και παρόλο που εγώ δεν την ρώτησα κάτι σχετικό, μου λέει "Εμείς τίποτα φοβερό, στο τάδε τμήμα του τάδε ΙΕΚ, κι ας βγάλαμε απολυτήριο λυκείου 19,8".

Ας τα πάρουμε ένα-ένα...

Πρώτον, όταν ένας γονέας, ή γενικότερα ένας άνθρωπος, χαρακτηρίζει την προσπάθεια του παιδιού του ως "τίποτα φοβερό" και μέσα σε αυτή δεν αναγνωρίζει την επιτυχία ότι το παιδί του είναι έξυπνο, έχει γνώσεις και κατάφερε να βγάλει 19,8, αλλά στέκεται στο γεγονός ότι το παιδί του δεν φοιτά σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, τότε έχουμε μια περίπτωση γονέα με απωθημένα, ιδίως όταν ο/η/το ίδιος/α/ο δεν είναι κάτοχος κάποιου πανεπιστημιακού πτυχίου.

Δεύτερον, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος θεωρεί πως το ΙΕΚ είναι κάτι μη-φοβερό, είναι άκρως ανησυχητικό, καθώς φαίνεται πως στην Ελλάδα υπάρχει η κουλτούρα της πανεπιστημιακής μόρφωσης σε τέτοιο βαθμό όμως, ώστε να γεννιέται και μια παράλληλη κουλτούρα πίεσης προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί όμως να υπάρχει αυτή η πίεση κι αυτή η κουλτούρα κι όλη αυτή η άκριτη και βεβιασμένη νοοτροπία γύρω από το Πανεπιστήμιο;

Γιατί υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, ίσως και αιώνες, στη χώρα μας η κουλτούρα της κατωτερότητας, να νιώθει μονίμως ο Έλληνας κατώτερος από τους άλλους και να θέλει να τους φτάσει αντιγράφοντάς τους, ξεχνώντας όμως πως με αυτόν τον τρόπο δεν θα γίνει απαραίτητα ευτυχισμένος. Έμπλεξε γενικά ο Έλληνας με κουλτούρες!

Όπως λέει ο σοφός λαός: " Το να μπεις στο πανεπιστήμιο είναι εύκολο, το ζήτημα είναι να βγεις."

Κι όχι δεν εννοώ ότι κάποιος δεν έχει τις προδιαγραφές για να ανταπεξέλθει στο ακαδημαϊκό επίπεδο. Άλλωστε, αν υπάρχει θέληση ο άνθρωπος όλα τα μπορεί!

Εννοώ πως κατά τη διάρκεια φοίτησής του στο πανεπιστήμιο, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αν όντως αυτό που σπουδάζει του αρέσει. Δεν είναι λογικό αν η επιλογή αυτή έγινε κάτω από εξωτερική πίεση τρίτων και δεν αποτελούσε προσωπικό στόχο του ενδιαφερόμενου, να μην ασχοληθεί ποτέ ουσιαστικά με τη σχολή του και να πάρει το πτυχίο μετά από χρόνια και με τα χίλια ζόρια;

Γιατί να το βιώνει αυτό ο άνθρωπος απλά για να ικανοποιήσει τα όνειρα, τους στόχους, τις προσδοκίες κάποιων άλλων;

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι δική του και αποτελεί ατομική διαδικασία και διαδρομή. Δεν μπορεί κανένας να μπει εμπόδιο, επειδή αρνήθηκε πριν από χρόνια να ζήσει τη δική του ζωή περήφανα και ελεύθερα.

Γονείς και γενικότερα κοινωνία, μην βάζετε τους νέους και τα παιδιά σας υπεύθυνους να εκπληρώσουν όσα εσείς δεν κάνατε όταν θέλατε, όταν έπρεπε, όταν χρειαζόταν. Ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Να ξέρετε όμως, αγαπητοί γονείς, πως ποτέ δεν είναι αργά...Μπορείτε να γίνετε τώρα αυτό που θέλατε κάποτε! Ίσως το Πανεπιστήμιο να είναι για εσάς, αλλά μην αναγκάζετε τα παιδιά σας να γίνουν κάτι που τα ίδια δεν επιθυμούν.

Κι επειδή συζήτηση για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν γίνεται χωρίς αναφορά (και μπηχτή) στις Πανελλήνιες...

Περίπτωση Α: Μπαίνεις Ιατρική, η οποία έχει γύρω στα 19.000 μόρια, και ακούς όλα τα συγχαρητήρια του κόσμου, έχεις τον σεβασμό κάθε αγνώστου κι όλοι σε θαυμάζουν. Όμως, εσύ θα προτιμούσες να δώσεις για παράδειγμα εξετάσεις σε κάποια δραματική σχολή.

Περίπτωση Β: Μπαίνεις σε μια σχολή που έχει γύρω στα 9.000 μόρια. "Δεν πειράζει μωρέ, όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Θα ξαναδώσεις και θα περάσεις κάπου καλύτερα". Όμως, εσύ "πετάς" από την χαρά σου που πέτυχες τον στόχο σου και θα σπουδάσεις αυτό που θέλεις.

Αυτό είναι το πρόβλημα!

Ο Έλληνας έχει ξεχάσει, ότι σημασία έχει να σπουδάζεις στο Πανεπιστήμιο γιατί το θέλεις και σου αρέσει, γιατί πιστεύεις ότι θα είσαι καλός/η/ο στο αντικείμενο που επέλεξες. Ο Έλληνας δίνει συγχαρητήρια, νιώθει υπερήφανος, θεωρεί ότι κάνει κάτι σπουδαίο, μόνο αν περάσει από τις πύλες ενός ΑΕΙ.

Αγαπητέ Έλληνα, ήρθε ο καιρός να εξισώσεις στο μυαλό σου κάθε είδους εκπαίδευση και κάθε μορφής επάγγελμα. Ήρθε ο καιρός να δεχτείς πως το Πανεπιστήμιο δεν είναι για όλους!

Κι αυτό δεν είναι κακό γιατί υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα τα οποία "θα είναι" για εσένα!

Όπως έλεγε και ο αρχαίος ημών πρόγονος, Σωκράτης, "γνῶθι σαὐτόν"!

"Γνώρισε τον εαυτό σου"

Ο κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος να κάνει αυτό στο οποίο είναι καλός, αυτό το οποίο αγαπά! Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι για όλα. Ο κόσμος θα ήταν βαρετός αν όλοι μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα με απόλυτη δεξιοτεχνία. Ο Θεός (η φύση, το σύμπαν, κάποιος άλλος θεός, η μοίρα) μας έφτιαξε έτσι για να μπορούμε όλοι να νιώθουμε ελεύθεροι να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε και να ζήσουμε τη ζωή που μας δάνεισε αυτόνομα, ανεξάρτητα και πάνω από όλα ευτυχισμένα!

Είδες... Τελικά δεν ήταν αυτό που νόμισες από τον τίτλο! Η ισότητα στην εκπαίδευση δεν εξαλείφεται επειδή οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας!

Αυτό ήταν για σήμερα! Μην ξεχάσεις να μοιραστείς μαζί μου τις δικές σου σκέψεις, είτε αφήνοντας ένα σχόλιο, είτε με προσωπικό μήνυμα, να κάνεις like και share, να βρεις το "Skepsis by Athanasia" στο Facebook και στο Instagram, να εγγραφείς στο newsletter, ή μην κάνεις και τίποτα βρε παιδί μου. Μου φτάνει που ήσουν εδώ! Γενικά είσαι ελεύθερος/η/ο να κάνεις ό,τι θέλεις!

Εγώ εδώ σε αποχαιρετώ και θα τα ξαναπούμε την Τετάρτη στις 15:00. Μέχρι τότε να κάνεις τον κόσμο μας καλύτερο και να εκφράζεσαι ελεύθερα!

Σε ευχαριστώ που ήσουν για μια ακόμα φορά στο "Skepsis by Athanasia"!

Πι.Ες. Τονίζω πάλι για κάποιους που ίσως επιθυμούν να ενστερνιστούν την άποψη περί ανισότητας και πρόσβασης στην εκπαίδευση, πως όλοι είμαστε ίσοι, άρα ο καθένας έχει το δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αλλά δεν είμαστε ίδιοι, επομένως, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την κοινωνική νόρμα περί ακαδημαϊκής μόρφωσης.